Om 6.30 uur rijd ik per taxinaar het vliegveld toe. Ondanks de file kom ik mooi op tijd aan. Ik ken er ondertussen de weg nu wel, maar ik moet nu veel formulieren invullen omdat ik via Miami vlieg. Wat een gedoe toch weer.De vlucht van Guatemala naar Miami duurt toch nog zo'n 2,5 uur. Eenmaal in Miami weet ik niet wat ik zie. Zoveel mensen voor de douane doorgang. 'Welkom terug in de 1e wereld!' De mannen die hier de boel regelen zijn erg dominant. Moet ik ook weer aan wennen, dat Amerikaanse gedoe. Er zit 2,5 uur wachttijd tussen mijn 2 vluchten hier, maar die tijd heb ik nodig ook. Voordat ik door de douane ben en weer door de tassencontrole en vervolgens bij de juiste gate is die 2,5 uur alweer bijna om. Zo inmens groot hier zeg.

De vlucht van Miami naar Madrid gaat mooi op schema. Helaas lukt het me niet om zogoed te slapen als op de heenweg in januari. Desondanks vliegt de tijd om. Eenmaal in Madrid heb ik maar 1 uur en 10 minuten om over te stappen op het vliegtuig naar Amsterdam. En dat leek me al zo kort. Bij de douane doorgang staan weer heel veel mensen, maar voor de doorvluchten is er gelukkig een aparte rij. Dus dat gaat nog redelijk vlot.Snel ren ik via de trap naar beneden waar een metro staat om je verder te rijden. Helaas rijdt die net voor mijn neus weg. Geen paniek, binnen 5 minuten moet de volgende er al weer komen aanrijden. Zou moeten ja, maar net op dat moment ontstaat er een storing, want het bordje dat aangeeft wanneer de volgende metro komt verspringt steeds verder in tijd. Na uiteindelijk 20 minuten komt dan eindelijk de volgende metro aanrijden. Na slechts een ritje van enkele minuten stappen we alweer uit. Ik ren snel naar de tassencontrole. Uiteraard moeten riem, schoenen etc. uitom door het detectie poortje te lopen. Met mijn schoenen in de hand ren ik op mijn sokken zo snel als ik kan naar de gate. Deze blijkt ook nog eenséén van de verste te zijn. Hijgend en met een hoofd als eentomaat kom ik 5 minuten voor vertrek aangerend bij de gate. En volgens de regels mag je dan dus niet meer aan boord. Demedewerkers bij de gate kijken me echt zo aan alsofhet mijn eigen schuld is dat ik te laat ben. Nou mooi niet dus. Ze tonen ooktotaal geenmedeleven. Tja, moeilijk te bedenken hè, dat iemand misschien al 17 uur onderweg is. Het huilen staat me nu echt nader dan het lachen, want na 17 uur vliegen ben je best wel gebroken.Bij de informatiebalie van Iberia word ik gelukkig wel goed opgevangen dooreen medewerkster. Ze regelt dat ik op de eerstvolgende vlucht naar Amsterdam zit, die over 3 uur vertrekt. En ik mag gratis bellen naarhet thuisfront, om te zeggen dat ik dus 3 uur vertraging heb opgelopen. Na wat telefoontjes te hebben gepleegd word ik langzaam weer wat rustiger. Gelukkiggaat de resterende tijd snel voorbij. Ik moet nu wel weer naar de hele andere kant van de vertrekhal, om op het volgende vliegtuig testappen. Hoe is het toch weer mogelijk! Maar wat ben ik blijals ikeenmaal in het vliegtuig zit.Bijna thuis!

Ruim 2 uurtjes later land ik op Nederlandse bodem. Mijn vader en moeder staan me blij op de wachten. En ook Marja verwelkomt me weer. Thuis bij mijn ouders doen wegezellig een koppie met gebak.Daarna ga ik naar mijn eigen huis om me op te frissen want ik kan nu wel een douche gebruiken. De buren hebben balonnen op mijn deur gehangen met een welkom thuis. Erg leuk. Wat lijkt mijn woonkamer ineens ruim zeg en ook nog steeds helemaal naar mijn smaak. Gelukkig maar. Ik ben weer thuis!

Maar wat heb ik toch een fantastisch mooi half jaar gehad in Argentiniëen Guatemala. Op het vrijwilligerswerk na, heb ik alles gezien en gedaan wat ik wilde en zelfs nog een beetje meer (Antartica, Chili, Peru, Mexico en Nicaragua). Een half jaar vrijheid beleefd. Hier moet ik toch nog wel heel lang op kunnen teren hoop ik. En ja, helaas is het vrijwilligerswerk erbij ingeschoten, wat ik wel heel erg jammer vind. Maar wie weet, komt dat in de toekomst nog een keer. Want het reizen, datzit toch wel in mijn bloed.

En wat mijn favoriete land was? Ai, wel moeilijk te zeggen hoor, want elk land is weer mooi op z'n eigen manier. Maar naarArgentinië wil ik zeker nog een keer terug.

El Fin