Ik ben nu dus weer terug in Antigua en overnacht in eerste instantie inthe Black Cat Innhostel, omdatik het in hetzelfde hostel in Xelazo naar mijn zin had en het ontbijt zo erg lekker is hier. Maarom6 uurword ik ineens gewekt door een: 'Oh my God, I am coming, oh my God!'. Een stel in een naastgelegen kameris dus even lekker bezig met zijn tweeën op de vroege morgen. En ze willen klaarblijkelijkgehoord worden ook. Het werkt in ieder geval goed op de lachspieren. Ik vraag me af of de anderen in de dorm het ook hebben gehoord, maar die lijken nog diep in slaap te liggen. Diezelfde ochtend ga ikmet een groepje onder begeleiding van de toeristenpolitie naar het uitkijkpunt over Antigua, Cerro de la Cruz. Want datis het enige wat ik hier nog nietheb bezocht.Daarna verhuis ik weernaar de Bed & Breakfastvan de Nederlandse Daniëllewaar ik al wat keren eerder ben geweest.Toch even wat ruimer allemaal daar. En er zijn uiteraard nu weer anderegasten hier,waaronder de Nederlandse Stefan en deAmerikaanse Melissa. Gezellige jongelui.Diezelfde avond komt er ook nog een Canadees. Het blijkt een vrij gezette man te zijn dieschijnbaar te moe is om even zich te douchen na zo'n dag reizen,want de hele kamer is meteen vergeven van de zweetstank van hem. Getver! Hij blijft hier maar een paar daagjes gelukkig.

Nu ik hier weerterug ben, moet ik gaan bedenken hoe ik de laatste 2,5 weken ga invullen van mijn reis. Ik besluit om op zoek te gaan naar een leuk vrijwilligersproject, want dat wasper slot van rekeningéén van mijn hoofddoelen van deze reis. Om te beginnen ga ik eerst langs projecto Mosaica, een organisatie waar veel informatie is te krijgen over projecten in Guatemala. Helaas vragen ze hier wel een minimale donatie van 55 dollar. En dat gaat toch wat tegen mijn principes in, want als vrijwilliger betaal je alles al zelf (verblijfskosten etc.) en je stopt al je tijd en energie in een project. Dus om dan ook nog eens geld te storten vind ik te ver gaan. Op internet ga ik zelf op zoek naar nabijgelegen projecten. Vanandere reizigers had ik al gehoord van Casa Jackson, een ziekenhuis voor ondervoede kleine kinderen.Ik ga er even langs om te kijken en informeren.Als ik er binnenloop, krijg ikeen jasje aan en een mondkapje voor en mag ik meteen meehelpen. Er ligt een baby'tje dat zwaarondervoed is, omdat de moederniet genoeg moedermelk had en geen geld voor eten. Het jongetje is Afrikaans dun gewoon, je ziet al zijn botjes zitten. Wanneer ik zijn kleertjes moet verwisselen is dat gewoon eng, bang dat ik die dunne armpjes breek.Omdaterveel meer kinderen zijn dan dat de verpleegkundigen aankunnen, is alle hulp hier welkom.Als vrijwilliger geef je de kinderente eten, verschoont ze en geeft ze aandacht.Maar omdat ze allemaal nog zo klein zijn en door de ondervoeding wat suf, heb je weinig interactiemet ze.Na 2 uur heb ikeen aardigbeeld vanhet werk hier. Ik denk dat het werken met wat oudere kinderen toch leuker is en ook beter voor mijn Spaans. Dus ik bezoek vervolgenseen naschoolse opvang in een nabijgelegen dorp. Op hetinternet zag het erheel mooi uit, maar als ik er eenmaalbenkom ik in een chaos en drukte van kinderen terecht. En volgens de leiding is heter nu 'rustig'.De ruimte is hier veel te klein ten opzichte van het aantal kinderen, dus is het hier automatisch erg lawaaierig en druk. Nou, datis niet iets voor mij weet ik wel. Snel maar weer verder zoeken dus. De komende dagen ga ik nog een keer meenaar het project van Tessa op een basisschool. Zij is weer eenvriendin vanFrancien die hier ook woont. Op deze school is alles heel gestructureerd. Eengepensioneerde man uit de VS geeft er Engelse les aan de laagste klassen en Tessa begint net met de 1e seksuele voorlichting daar. En dat is wel nodig hier,want het aantal tienerzwangerschappen in Guatemalaligt vrij hoog. Hier heb ik wel een positiefgevoel bij. Ook bezoek ik nog de naschoolse opvang in Santa Ana. Helaas zijn er niet veel kinderen daar op het moment. Ik laat er wel wat schriften, stikkers en speelgoed achter. Dat kunnen ze hier goed gebruiken.

Na dezeweek heb ik nog steeds een onrustig gevoel. Misschien komt hettoch wel door Antigua, want dat is nog steeds niet 'mijn' stad. Ik besluit in ieder geval Antigua te verlaten en boek alvast een weekje Spaanse les in Xela op de school waar ik daar al ben geweest. En ik kan daar voor een weekje meehelpen met bouwactiviteiten viade vrijwilligersorganisatie Entremundos. Maar nog steeds spookt Nicaragua ook nog door mijn hoofd. Dat plaatje van het zwemmen onder de volle maan in een vulkaankrater kan ik maar niet loslaten. En het kan nog steeds...