Per shuttelbusje gaat de reis naar Mexico! In het busje zit ik uiteraard nog met wat andere reizigers waaronder 3 muziekanten. Ze hebben zelfs hun hond mee. Ach ja, moet allemaal maar kunnen. Alleen is dat dus zo´n groot beest die precies weer voor mijn voeten gaat liggen. En ik ben al niet zo´n hondenfan, vooral als ze zo groot zijn. Na een lange rit komen we om half 5 ´s middags in San Chistobel de las Casas aan. Ik heb nog niet eens twee stappen uit het busje gezet of daar komt net Sarah om de hoek aan lopen. Dat is toch wel erg sterk niet. Dus we praten meteen even snel bij. Ze was afgelopen zaterdagnacht op en afterparty beland in Xela en heeft daar wat Mexicaanse lui ontmoet. En in een dronken toestand heeft ze toen besloten om met hun mee naar Mexico te rijden de volgende dag. Dus dat was het verhaal achter deze spontane actie. Maar ja, ze moet uiteindelijk nog steeds in Panama uitkomen, dus is nu totaal uit de richting. Ze zegt ook weer snel verder de vertrekken. De volgende dag gaan we gezellig samen naar het plaatsje San Juan Chamula. Dit plaatsje is bekend om zijn kerk, dus we gaan er tegen een kleine betaling dan ook naar binnen. We komen terecht in een kerk vol met brandende kaarsjes. Het zijn er wel duizenden. En op de grond liggen grassprietjes verspreid. Veel mensen steken kaarsjes op en doen hun bidritueel met frisdrank erbij. Dit is om de kwade geesten te verdrijven. Een heel indrukwekkend gezicht allemaal, we zitten er zelfs langer dan een uur om dit allemaal gade te slaan. ´s Avonds weer terug in San Christobel eten we in een van de vele eettentjes ´el menu del dia´: een 3 gangen menu voor maar 60 pesos (grofweg 3 euro). En nog lekker ook, vooral de Azteca soep. San Christobel is een mooi stadje met veel gekleurde koloniale gebouwen en er heerst een gezellige sfeer. We kletsen en lachen gezellig wat af. Sarah heeft ook heel wat ´bedakt´ (meegemaakt) tijdens haar reizen, dus erg leuk om die verhalen te horen. Vannacht vertrekt ze weer verder naar Palengue, want anders komt ze nooit op tijd aan in Panama waar ze haar dochters zal ontmoeten.

De volgende dag, woensdag alweer, ga ik met een toer naar de Sumidero Canyon. Met een bootje varen we 3 uur lang over de rivier tussen de canyon door. Erg mooi, we zien 2 krokodillen onderweg, wat brulapen in de verte en watervogels, maar helaas ook erg veel afval in het water op een gegeven moment. Zonde hoor. Maar al met al een mooie toer. Diezelfde avond heb ik laat nog lekkere trek en ben ik zo stom om een hotdog te eten van een straattentje. Binnen no time heb ik weer buikloop. En ik lust ze niet eens zo graag. Tja, eigen schuld. Ik heb er weer 4 a 5 dagen feest van. De volgende ochtend ga ik eerst maar eens een mooie wandeling door de stad maken, want ´s middags begint het steeds keihard te regenen. En dan koelt het ook behoorlijk af. Nu ik dus weer diarree heb, is meteen mijn eetlust ook verdwenen en dat is best wel balen, omdat het eten in Mexico erg lekker is. Maar ja rond 21.00 uur begint mijn maag toch om eten te roepen. Ik heb ineens een onverklaarbare trek in pizza tussen al dat lekkere Mexicaanse eten hier. Beetje vreemd. Ik loop wat rond te zoeken naar een pizzaria en ineens staan daar Veronique en Oliver voor mijn neus. Ze komen net uit een pizzaria vandaan lopen... Oliver ken ik ook nog uit Xela. Hij werkte ophetzelfde project als Veronique. Nou dit is de 2e keer al dat ik weer ineens tegen bekenden aan loop. Alsof een hogere macht me naar hun toe stuurde met die pizzatrek lijkt het wel. Bizar. Maar wat leuk om ook hun hier weer te zien. Ze zijn bekaf na een heel lange busreis vanuit Xela vandaag, dus we spreken voor morgenmiddag gezellig af in het park.

Op de weblog van Veronique lees ik dat ze vandaag jarig is. Dat had ze dus niet verteld. Snel koop ik een ballonnetje met wat chocolade voor haar verjaardag. Oliver wist het gelukkig wel en had dus al wat leuks kunnen kopen van tevoren. Ze is helemaal verrast. Maar zeg nu zelf, het is toch veel leuker als er wat (leuke) mensen zijn waarmee je je verjaardag toch nog een beetje kun vieren. Omdat het weer eens erg regent, spelen we gezellig een spelletje scrabble in het Spaans. Daarna gaan we Indisch eten. Helaas voel ik me vandaag echt ziek, heb zelfs een beetje koorts. Ik duik maar vroeg onder de wol. Na 12 uur slapen word ik pas weer wakker, maar ik voel me wel meteen een stuk beter. Gelukkig maar, dan is het in ieder geval niet de Mexicaanse griep

. ´s Middags zitten we met zijn 3-en gezellig op een bankje de voorbijgaande mensen te bekijken. Voor de rest lekker niets. ´s Avonds blijk ik kennelijk Oliver te hebben aangestoken, want nu ligt hij zwakjes in bed. Dus alleen met Vernonique ga ik wat eten en daarna nemen we nog even een borreltje op haar verjaardag van gisteren in de Revolucion bar. Daarna nemen we voor de 2e keer weer afscheid, want morgenochtend vertrek ik verder naar Palengue. Oliver en Veronique duiken nog wat verder Mexico in. Dus de kans dat we elkaar nog een keer zullen tegenkomen is nu wel nihil. Alhoewel je dat natuurlijk nooit zeker kunt weten.