Na mijn laatste ontbijtje bij het gastgezin verhuis ik weer terug naar The Black Cat hostel. Het is er niet zo druk, dus genoeg plek in de dorms. Ik deel de kamer met de Vlaams Belgische Veronique. En ik moet af en toe hartelijk lachen om de typisch Belgische uitdrukkingen, zoals bijvoorbeeld ´een foto trekken´ wat dus een foto maken betekent. (Sorry Veronique, maar het blijft grappig

). Om half 6 in de middag is er een vrijwilligersbijeenkomst in café ´The Blue Angel´. Ze geven er een overzicht van projecten waarop de komende week extra vrijwilligers nodig zijn. Dan kunnen de korte-termijn-vrijwilligers de lange-termijn-vrijwilligers bijstaan. Je kunt als je wilt meteen de volgende dag beginnen. Het gaat meestal om een paar uurtjes per dag. Goed opgezet. Even in mijn achterhoofd houden dus.

De volgende dag ga ik eerst maar eens proberen mijn vliegticket te verlengen van 12 juni (dat is as. vrijdag al!) naar 15 juli. In eerste instantie bel ik met het Iberia kantoor in Guatemala City. Ik kan het aardig goed volgen allemaal in het Spaans nu. Maar van de medewerkster begrijp ik dat ik beter in Nederland kan wijzigen, want dan zijn de wijzigingskosten veel lager. En leve de 0900 nummers nu, want die kun je dus met Skype niet bellen. Dus bel ik met een heel goede vriendin in Nederland die zo erg lief is om voor mij het 0900 nummer in Nederland te bellen (mil veces gracias Marja!). Binnen 10 minuten is mijn ticket gewijzigd. Hoera! ´Beter een verre vriend dan een goede buur´

. ´s Middags vertrek ik per bus naar het 3 uur verderop gelegen strandplaatsje Tilapita. Even lekker naar het strand. Daar aangekomen ben ik de enige gast in het enige hotel aldaar. Ik maak meteen een strandwandeling met de ondergaande zon. Op het menu staat, hoe kan het ook anders, vis maar met de kop er nog aan. Ik eet het maar op, maar echt lekker vind ik het niet. Even later komt een van de kinderen met een levende kreeft aanzetten. Ahhhhh. Nu ben ik helemaal vis af. Getver! De volgende morgen neem ik een duik in de zee, lekker afkoelen want het is ontzettend warm hier. Na een paar uur ben ik de hitte zat en ga ik maar weer terug naar het koele Xela.

Donderdag ga ik gezellig met Michael en Sarah naar de Fuentes Georgina´s. Dit keer zijn alle warmbaden wel open. Michael is zo´n echte easy going figuur uit Nederland en Sarah is Engels en al 43 jaar, maar dat zou je haar nooit geven. Ze heeft zelfs al 2 dochters van 22 en 20 jaar. ´s Avonds eten we gezellig Indiaas. Super lekker hier. En daarna ga ik nog met Veronique en wat anderen van het hostel naar een jaren 80 feest in discotheek de Parranda. Jammer dat Sarah en Michael geen zin hadden, want het is een leuk feestje. Veel jongelui hebben zich in jaren 80 outfit uitgedost en er komt zelfs een meisje op rollerskates binnen. Een prachtig gezicht. Dit feestje was mijn 1e excuus om nog wat langer in Xela te blijven.

Na lekker lang te hebben uitgeslapen verneem ik van Veronique dat de scholen tot en met 1 juli dichtgaan, omdat er weer een aantal gevallen van de Mexicaanse griep zijn geconstateerd in Guatemala. Nu de hele wereld alweer wat gekalmeerd is, raakt Guatemala nu ineens in paniek. Spuit elf weer hoor. Nou dat wordt voorlopig dus geen vrijwilligerswerk met kinderen. Op de website van het ministerie van buitenlandse zaken in Nederland is ondertussen het negatieve reisadvies voor Mexico ingetrokken. En aangezien ik hier nu relatief dichtbij de grens zit, besluit ik om een klein stukje van Mexico mee te pakken. Dan heb ik ook meteen weer een nieuw visum voor 90 dagen, want die zou begin juli verlopen. Ik boek meteen een bus naar Mexico voor as zondag. Diezelfde avond gaan we weer met een groepje backpackers uit in een andere salsatent hier, de Rumba. Weer gezellig en weer lekker gedanst. Alleen jammer dat ik mijn vestje nu ben kwijtgeraakt. Waarschijnlijk per ongeluk door iemand anders meegenomen.

Zaterdag lees ik het in plaatselijke informatie blaadje, the Xela Who, dat er in de Blue Angel as. zondag de film ´into the wild´ wordt gedraaid. En helaas had ik deze nog niet gezien in Nederland dus weer een goed excuus om nog een dagje langer hier te blijven. Want zo´n toepasselijke film moet ik natuurlijk nog tijdens mijn reis hebben gezien. Het verzetten van de bus blijkt geen enkel probleem te zijn. Wat dat betreft gaan de dingen hier soms een stuk makkelijker dan in Nederland. Ook de Engelse Sarah blijkt nog niet te zijn vertrokken. Die is al dagen lang bezig om hier vandaan weg te komen naar Coban. Dacht je dat je makkelijker werd als je ouder wordt, mooi niet dus

. Maar Xela lijkt gewoon wel een magnetische werking op ons te hebben. Wegens succes geprolongeerd eten we weer met een groepje in de Indian Sabor. En daarna wederom weer uit in de Rumba.

Zondagmiddag komt ineens Sarah haastig binnengestormd in het hostel en zegt me snel gedag met de mededeling dat ze nu naar Mexico vertrekt. Ze stapt bij wat gasten in een auto en roept nog ´tot morgen!´. Vol verbazing zit ik in mijn stoel

, ik hoor kennelijk het hele verhaal morgen wel. ´s Avonds ben ik net op tijd voor de film ´into the wild´. Mooie film, maar wat een triest einde zeg. Een beetje melancholisch loop ik weer terug naar het hostel. Ook omdat ik morgen verder vertrek naar Mexico en Xela nu toch echt ga verlaten. Het was een erg leuke tijd hier.