Omdat de Lonely Planet zo lovend is over het gebied rondom Nebaj (spreek uit Nebach), ga ik per openbaar microbusje erheen. In het busje waarin plaats is voor 18 personen zitten we op een gegeven moment met 26 mensen gepropt. Ik heb gelukkig nog een goede zitplek, maar sommige Guatemalateken zitten echt letterlijk op elkaars lip. Eenmaal in Nebaj regent het er de hele middag en avond. Het schijnt hier naar verhouding veel meer te regenen dan in de rest van Guatemala. Hier heb je wel meteen het gevoel in het echte Guatemala te zijn. Het is hier niet zo toeristisch. ´s Avonds ga ik naar het restaurant en soort van cultureel centrum ´Descanso´ om te eten. Dit is de sociale ontmoetingplek hier voor reizigers. En daar schuif ik gezellig aan bij 2 andere meiden, een Canadeze en Amerikaanse. Leuk om hun reizigersverhalen te horen.

Gelukkig is het de volgende ochtend mooi weer voor mijn wandeling naar het nabij gelegen plaatsje Acul. Met een gids loop ik erheen. Het is een jonge jongen die amper Engels spreekt. Dus ik leer hem onderweg wat Engels bij. In dit gebied zijn de meeste slachtoffers gevallen tijdens de burgeroorlog eind jaren 80 en begin jaren 90. We bezoeken het oorlogsmonument, een Italiaanse kaasboerderij en lunchen bij een Guatemalateekse familie. Ik krijg er een typisch gerecht uit dit gebied te eten, boxbol, welke bestaat uit gestamptje mais omwikkeld door bladgroente in een lekker sausje.

Door het enthousiasme van de Amerikaanse reizigster over Todos Santos, besluit ik er morgen heen te gaan.