Zooo, daar ben ik dan eindelijk weer, still a live and kicking. Het laatste verhaal schreef ik op 20 april, dus de hoogste tijd voor een update. Nadat ik mijn hele history had bijgewerkt op internet sloeg de reisvermoeiheid keihard toe. Diezelfde week heb de tijd genomen om de batterij weer helemaal op te laden. Veel uitgeslapen dus, maar ondertussen wel mijn route in kaart gebracht. Het was de bedoeling dat ik ook een stukje door buurland Mexico zou reizen (Palengue en San Christobel liggen vrij dichtbij). Tot ik dus op een verjaardagsfeestje vernam dat er net de varkensgriep was uitgebroken. Ja, die vlieger ging dus nu niet meer op en heb ik meteen maar mijn reisroute weer aangepast. Op dinsdag 28 april ben ik uiteindelijk mijn rondreis door Guatemala begonnen.De eerste bestemming was Semuc Champey, bekend om z´n turquoise en smaragd-groene lagoons. Ik ben met een minitoeristenbus erheen gereden. En ik had weer eens mazzel, want er zaten ook 2 jongens uit Argentinië in het busje, dus zat ik al snel gezellig weer aan de mate. In Lanquin, het plaatsje nabij Semuc, verbleven we in een mooi hostelcomplex. Allemaal huisjes verspreid over een mooi groen terrein aan de rivier. En lekker eten daar! Helaas is ondertussen het regenseizoen aangebroken in Guatemala en dus de dag na aankomst kwam het met bakken uit de lucht vallen. Aan het einde van de middag klaarde het op en ben ik samen met een Canadees meisje naar de grotten van Lanquin gewandeld om er tegen zonsondergang de vleermuizen te aanschouwen die dan uit de grot komen vliegen. En inderdaad, een inflasie vleermuizen kwam de grot uitvliegen. Wow! We hadden geluk dat we met een groep middelbare scholieren uit Guatemala City terug mochten rijden. De chauffeur heeft ons helemaal tot aan ons hostel gereden. Erg aardig. Gelukkig was het op dag 3 mooi weer en ben ik meteen naar Semuc Champey gegaan. Eerst naar het uitkijkpunt gewandeld (ja weer een steile klim, het houdt maar niet op) waar ik de scholieren van gisteravond weer tegenkwam. Ze wilden met me op de foto, want als Europeaan ben je met je lengte hier toch wel een bezienswaardigheid op zich. En daarna heb ik heerlijk de hele middag in de pools gebadderd. En toen ik weer terug wilde lopen naar de ingang van het park, bleken mijn schoenen te zijn verdwenen. O nee hè! Maar ik kon toch echt niet geloven dat ze gejat zouden zijn. Na 15 minuten zoeken had ik ze nog niet gevonden. Toen ben ik op mijn slippers teruggelopen. Toch maar even gevraagd bij de kaartverkoop of ze misschien schoenen hadden gevonden. Prompt komt een mannetje met mijn schoenen aanlopen. En wat bleek nou, een gids van een tour had mijn schoenen zien staan en heeft gedacht dat iemand ze vergeten was en ze vervolgens netjes afgegeven bij de ingang. Mijn schoenen stonden op de centrale omkleedplek, mijn tas met spullen nam ik steeds mee naar de plek waar ik zwom. Ik moet zeggen, het staat inderdaad een beetje vreemd, alleen schoenen en geen andere kleding. Maar oh wat was ik blij dat ik ze weer terug had. Oke, ze zijn 10 jaar oud en bijna af, maar ze hebben wel op Antarticaanse bodem gestaan. Het was trouwens deze dag in Nederland Koninginnedag en de jongen die het hostel runt is Nederlands, dus iedereen die in het oranje gekleed was die avond kreeg een gratis drankje. Nu waren er niet zo heel veel Nederlanders, maar gelukkig waren er heel wat andere reizigers die ook in het oranje gekleed waren. Erg gezellig en leuk. En ook al volg ik niet actief het nieuws, al snel kwam mij toen wel ter ore wat er die dag in Nederland was gebeurd. Vreselijk! Je bent je leven nergens meer zeker tegenwoordig. De volgende kwamen mijn 2 huisgenoten van het gastgezin met wat andere Nederlanders en Belgen ook aan in Lanquin voor het weekend. Gezellig. Maar dan merk je wel het verschil tussen alleen reizen of in een groep. Want als een groepje heb je toch veel minder contact met de anderen. Wat dat betreft bevalt mij het alleen-reizen erg goed.

De volgende dag was het tijd voor mijn volgende bestemming. Flores en de maya ruïnes van Tikal.