Half 8. Het grote Torres del Paine avontuur gaat beginnen. Per bus rijden we naar het ´Parque Nacional Torres del Paine´. Omdat ik de route van links naar rechts ga doen, in schrijfrichting dus, worden we in het park naar de catamaran gereden. Per catamaran varen we vervolgens naar het beginpunt van de route. Tijdens het wachten bij de catamaran staat er een enorme wind, we worden bijna weggeblazen. Dit is heel normaal in Patagonië. Eenmaal aan de overkant van het meer kan het wandelen beginnen. Het pad leidt naar refugio Grey en al meteen gaat het bergopwaarts. Oef. Mijn motto wordt al snel ´verstand op nul en keep on walking´, want dan kom je er vanzelf wel een keer. Na een uurtje lopen wordt het gelukkig wat vlakker en loop ik langs het meer ´lago Grey´. Een prachtig uitzicht met mooie aparte bergen op de achtergrond. Weer heel anders dan in Argentinië. Onderweg wordt de route aangegeven met oranje paaltjes, maar af en toe mist er 1. Dus ik loop bijna verkeerd, maar een Duitse man roept me en wijst me naar de goeie weg. De man heeft enorme flaporen. Danke Schon! Volgens de plattegrond zou ik over dit stuk 3,5 uur moeten doen, maar na 5 uur lopen kom ik eindelijk aan bij refugio Grey waar ik zal overnachten. Binnen brandt een heerlijk haardvuur om op te warmen. Ik schuif gezellig aan bij een Australisch vrouwtje Carrey en de Oostenrijkse Sylvie. Tijdens het eten krijgen we een heerlijk stuk vlees gevuld met groenten. Sylvie blijkt vegetarisch te zijn en krijgt een salade. Dat is typisch in Argentinië en Chili, ze kennen geen vegetarische keuken en schotelen dan elke keer een salade voor. Sylvie kijkt erg moeilijk, want ons eten is echt heel lekker. Ze begint meteen een verhaal over hoe ze een keer met een kerstdiner ook al zo weinig kreeg terwijl ze er veel voor had betaald. A fijn, dit is dus iemand met veel negativiteit om haar heen. In deze berglodge slaapt ook een stel uit Amerika, een gezette man met tenger vrouwtje. De man snurkt de hele nacht aan een stuk door en omdat het allemaal van hout is hier, is het in iedere kamer goed te horen. Ik ben zo ontzettend moe van het lopen, ik slaap er gewoon doorheen.

Dag 2. Zo´n beetje iedereen heeft de man horen snurken vannacht. Maar de Oostenrijkse Sylvie niet. Ze heeft haar nieuwe oordopjes ingedaan, in ieder oor een kleine en een grote, nieuw systeem ofzo. En ze werkten inderdaad uitstekend. Zo goed zelfs dat ze de kleine oordopjes nu niet meer uit haar oren krijgt. Ze keek gisteren al niet zo vrolijk maar zuurder kan haast nu niet meer. Tja, en dan denk je toch stiekem, als het 1 iemand moet overkomen dan is zij het wel met haar negatieve vibe. Bij gebrek aan een dokter hier, moet ze noodgedwongen weer terug met de catamaran. Einde verhaal voor haar hier. Toch wel erg sneu. Voor de tocht weer naar beneden gaat, wandel ik eerst nog naar een mooi uitkijkpunt over de gletsjer Grey hier. Dezelfde weg loop ik vervolgens weer terug naar beneden. Nu stukken sneller. Na een korte lunch beneden, gaat het 2e stukje van de tocht verder naar camping Italiano. Ook redelijk weer omhoog maar goed te doen voor mij. Vanaf deze camping wordt het 3e deel allemaal wat lastiger met riviertjes, modder en losliggende stenen op het pad. Ik raak ondertussen ook moe van het lange lopen en dan struikel je ook wat vaker over alles heen. Ik loop het af en toe wel allemaal te vervloeken. Argggg! Het laatste stukje loop ik achter een groepje Duitsers aan waaronder weer de man met grote flaporen. Na een lange dag van 9 uur arriveer ik dan eindelijk in berglodge Cuernos. Zo´n beetje dezelfde mensen als gisteravond ontmoet ik weer hier. Gezellig!

Dag 3. Vandaag weer de eerste 2 uur teruglopen naar camping Italiano en vandaaruit het 2e stokje van de ´W´ naar boven lopen naar ´Valle del Frances´. Vol goede moed loop ik kalmpjes het 1e stuk weer terug. Dat gaat stukken beter dan gisteren gelukkig. Mijn bergschoenen vertonen al wel wat tekenen van slijtage nu (10 jaar oud ondertussen). Vanaf Italiano wordt het weer pittig. Het eerste half uur gaat letterlijk over grote rotsblokken. Valt niet mee, maar daarna gaat de route over makkelijk bospad. Na 5 uur lopen bereik ik wel een fantastisch mooi gebied met witte bomen, doet allemaal heel magisch aan, en nog een klein stukje omhoog brengt me naar een schitterend mooi 360 graden uitzicht over deze vallei met rondom bergtoppen. Magisch mooi! Het is hier behoorlijk winderig en koud, dus jas aan en muts op. Een uur lang geniet ik hier van het mooie uitzicht voordat ik mijn weg weer terug inzet. Mijn schoenzolen beginnen aan de zijkanten wat los te raken, komt van al die rotsen en stenen hier. Gaan ze het wel redden tot het einde?! Het laatste stuk is weer van Italiano naar Cuernos wat ik nu voor de 3e keer loop, er lijkt geen eind aan te komen. Na een heel lange maar mooie dag van 12 uur in totaal ben ik weer terug in berglodge Cuernos. Tijdens het eten zit ik naast een Duits stel. Volgens hen is de Duitse man met flaporen een beroemde acteur in Duitsland, speelt hij in een of andere crimi. Grappig, we hebben een celeberity in ons midden.

Dag 4. Tijdens het ontbijt voel ik me alles behalve fit. De omelet valt ook al te zwaar op mijn maag. Omdat het toch de korste wandeldag is, doe ik maar even rustig aan. Een medewerker van de lodge probeert mijn schoenen wat te lijmen, vervolgens te drogen boven het gasfornuis en doet er tenslotte wat tape omheen, maar echt veel beter wordt het er niet op. Om half 1 ´s middags ga ik dan eindelijk weer op pad. Vandaag is de makkelijkste dag maar voor mij wordt het de zwaarste van alle 5. Omdat ik niet veel heb gegeten en me ziekjes voel, duren de 6 wandeluren van vandaag erg lang. De laatste 2 uren gaan weer behoorlijk bergopwaarts en bijna neem ik weer een verkeerde afslag (pijltjes op het bord waren vervaagd), maar gelukkig komen 2 jongens me tegemoet, zij waren al wel verkeerd gelopen. Mijn schoenzolen hebben ondertussen nog verder losgelaten. In berglodge Chileno mag ik de schoenen van de kok lenen voor de volgende dag naar het uitkijkpunt van Torres del Paine. Wat ontzettend aardig, mijn redder in nood! Er blijken nog meer mensen ziekjes te zijn. Allemaal maagproblemen. Iets niet goed met het eten geweest ofzo of allemaal dezelfde virus opgelopen.

Laatste dag. 5.00 uur. In het donker onder een prachtige sterrenhemel loop ik met zaklamp en op de schoenen van de kok vergezeld in een groepje naar de mirador ´Las Torres´. De bospaden zijn gelukkig duidelijk te zien. Het wordt langzaamaan licht. Het laaste stuk is echt een ´crime´. Heel steil met zand, dus weinig grip. Die gehuurde stokken komen nu erg goed van pas. Een uur lang van oranje paaltje naar oranje paaltje loop ik gestaag omhoog. Om half 8 bereik ik de top. De zon komt net tevoorschijn, een perfecte timing dus. Maar o wat is het weer koud daarboven. Een regenboog komt zelfs nog tevoorschijn. Snel maak ik wat foto´s. De man met flaporen is er ook en begroet me weer. Een Duiste beroemdheid die mij begroet, het blijft een grappig idee. Hij is hier met zijn zoon die langere tijd in Chili verblijft. we hebben hier een mooi uitzicht over de beroemde Torres del Paine waar het park naar vernoemd is, maar ik vond de Valle del Frances eigenlijk toch veel mooier. Het is zo koud, binnen een half uur loop ik weer terug. Eenmaal weer terug in de lodge geef ik de schoenen weer terug aan de kok. Muchos muchos gracias. Vervolgens gaat de weg bergafwaarts naar het laatste punt Hotel las Torres. Mijn schoenen hebben het gered!!! Om 2 uur gaan we per shuttelbusje naar de grote bussen die ons om half 3 weer terugrijden naar Puerto Natales. Half 5 zijn we er dan weer. Het eerste wat ik doe is mijn schoenen naar de plaatselijke schoenmaker brengen. ´s Avonds eet ik gezellig met wat andere ´W´-ers (wandelaars) in de Pizzeria. We made it! En wat een mazzel met het weer hebben we gehad. Zonnig en droog.