Zo, we gaan weer verder. De datum waarop ik dit verwerk ligt iets verder dan waarover dit verslag gaat (het is inmiddels 8 februari), maar ik loop ietwat op achter. Ben net bij met mijn gewone dagboek die ik ook nog probeer bij te houden. Druk leventje zo hoor: reizen, mooie dingen zien, andere mensen ontmoeten en dan ook nog je reissite bijhouden.

´Vandaag´ arriveer ik in de middag in het kleine plaatsje Purmamarca. Er wonen hier niet meer dan 700 mensen en het is hier een totaal andere wereld. Veel mensen uit Bolivia verkopen hier hun kleurrijke goederen op een kleine markt(we zitten hier redelijk dicht bij de grens met Bolivia). Eerst moet ik op zoek naar een hostel, en bijna alle goedkope zitten al vol. Op een paar honderd meter net buiten het dorpje heb ik geluk. Ik kan terecht in een hospedaje waar ik net zoveel betaal als die andere hostels, maar dit is hier toch wat luxer. En ik heb mazzel want ik heb een kamer voor mezelf. Ik drop snel mijn spullen en ga meteen een mooie wandeling makenin hunberggebied, rondje om de berg: Cerros de los Siete Colores, de berg met de 7 kleuren. Het is inderdaad een kleurrijk gebied. Volgens de toeristeninformatie kan ik ook nog naar een mooi uitkijkpunt over het stadje. Even oversteken over de weg en het pad volgen naar boven. Volgens een 3-tal jongens die net ervandaan komen is het niet moeilijk. Dus ik vol enthousiastme de kleine berg op. Maar al gauw merk ik dat er inderdaad wel een paadje omhoog loopt maar wel smal en af en toeaan de ´buitenkant´ oftewel langs de afgrond. En dat is nu net waar ik hoogtevrees heb. Het laatste stuk omhoog waar veel wind staat en pittig steil lijkt te zijn durf ik niet omhoog. Ik heb een mooi uitzicht zo en het topje laat ik maar lekker voor wat het is. Diezelfde avond eet ik in een leuk restaurantje met live muziek: 2 heren op een panfluit en gitaar, erg mooi. Op weg terug naar het hostel wordt ik vergezeld door een hond, hij loopt de hele weg mee. Zo lief, alsof het beestje je niet alleen wil laten lopen.

De volgende dag is het tijd voor hetgeen ik hiervoor gekomen ben: de zoutvlaktes. In het stadje staan er taxis die je ernaar toe rijden. De taxi gaat alleen wel pasals er 4 personen zijn. Bij aankomst blijken er 3 jonge meiden te staan die in hetzelfde hostel als ik verblijven. Dat komt precies mooi uit want ik ben nr 4 en de taxi kan vertrekken. De drie meiden komen uit Argentinie en zijn 2 weken op vakantie. Een van hen spreekt een beetje Engels, maar de andere 2 niet dus een goede gelegenheid voor mijn Spaans. Maar omdat mijn woordenschat nog niet zo groot is en zij mooi snel praten, versta ik nog veel niet. Door mijn gebrekkige Spaans moeten we wel erg lachen want dan begrijp ik weer iets niet en kijk ik schijnbaar alsof ik water zie branden. De Salinas Grandes (zoutvlaktes) zijn super mooi. Je kunt hier van die mooie trucfoto´s maken. Een staat dichtbij en 2 anderen veraf en zo lijkt het of de voorste de achterste 2 op haar handen heeft staan. Erg grappig. Dus ik heb mooie plaatjes kunnen schieten. Nu stond dit bezoek op mijn lijstje en wel om de volgende reden: Een van de afleveringen van ´Wie is de Mol?´ is hier opgenomen waarin ook Frederique Huijds mee deed. Toen ik het op tv zag moest en zou ik hier ook naar toe. Dus hier sta ik dan nu! Volop genietend van dit mooie gebied. Zonder zonnebril ben je hier verloren. Het lijkt nog witter dan sneeuw.

Om vier uur die middag ga ik per bus naar het beneden gelegen Jujuy waar ik om acht uur overstap op een nachtbus naar Mendoza.

Cao cao.

Marjan