Even een bedankje tussendoor

Hallo lieve mensen,

Op mijn reis web-log heb ik al 35 reacties mogen ontvangen en het aantal keren dat mijn verhalen gelezenis ligt al ver in de honderden. Wellicht ook dooronbekenden, het is immers een openbare site. En ik kan zeggen dat doet me heel erg goed. Het issuperleuk om al jullie reacties te lezen en zo een beetje het gevoel te hebben dat ik nietalleen op reis ben. Omdat ik jullie onmogelijk persoonlijk allemaal kan bedanken bij deze dus ontzettendbedankt allemaal! Ik probeer de verhalen niet al te lang te maken per keer, maar per bezochte plek een soort van compilatie te maken. Want als ze te lang worden, lees ik ze zelf ook niet meer

Ik zal proberen eerdaags wat meer foto´s op internet te plaatsen, want ik heb al heel wat mooie plaatjes geschoten en wil die jullie natuurlijk niet onthouden.

Voor nu een heel welterusten, ik ga mijn bedje opzoeken. Het ritme hier is precies mijn ritme: opstaan om een uur of 10 en zo tegen 1-en pas weer naar bed.

groetjes

Marjan

Hippies, Bomen, Argentijnse jongeren en Fernet Branca

..... 2 uurtjes rijden en ik heb weer een lichtelijke cultuurshock. Vanuit het toeristische ´Oostenrijkse´ Bariloche waan ik mezelf nu in een relaxe hippiestadje El Bolson. Het is 21.00 uur en in het centrale park is het nog druk met mensen en ergens in de verte hoor ik muziek. Gezellig sfeertje hier. Het begint al aardig donker te worden dus ga ik snel op zoek naar mijn hostel. Het is hier niet zo groot, dus die is snel gevonden. Niet alle straten zijn hier geplaveid, dus veel dirt roads. In het hostel word ik al snel weer aangesproken en even later zit ik gezellig met de Spaanse Salina en 2 Argentijnse jongens aan de mate. Mate is een Argentijnse kruidenthee die je gezamenlijk uit 1 kom met zilveren lepelrietje drinkt. Dit is nu voor het eerst dat ik mate drink sinds ik in Argentinië ben.

2e dag El Bolson: Vandaag ben ik op markt geweest waar dit dorpje bekend om staat, de Feria Artesanal.Je kunt er van allerlei handgemaakte prullaria kopen en veel lekkers eten wat biologisch zou moeten zijn, maar ik zie ook erg veel frites/hamburgertentjes. Het valt me trouwens op datveel kinderen hier erg dik zijn. Ze eten ook met gemak een hamburger op waareen volwasseneeen hele middag op kan teren. Dus dat is dan ook niet zo gek. Leuk marktje maar ik koop niets. Spullen hoe klein ook nemen alleen maar weer ruimte in beslag en ik moet alles de komende maanden ook nog meesjouwen. ´s Avonds tijdens het eten heb ik eenleuk gesprek met een Argentijn in het Spaans, dus kan ik weer eens goed oefenen. Ondertussen leert hij wat woordjes Nederlands.

3e dag. Vandaag ben ik met Salina en 3 van haar campingvrienden (naast het hostel is een camping) naar Cerro Piltriquitron (lastige naam) geweest. Dit is een berg waar kunstenaars bomen hebben omgetoverd in beeldhouwwerken. De wandeling naar dit stukje bos is 45 minuten maar de klim ernaartoe is best nog wel pittig met een aardige helling. Van boomstronken zijn sculpturen gemaakt, erg mooi! Na nog een helling van 20 minuten lopen komen we aan bij een berghut waar van alles te koop is. Met een lekkere warme chocolademelk geniet ik van het mooie uitzicht over El Bolson en de bergen. Dat was een leuk tochtje vandaag. Diezelfde avond gaan we gezellig naar het centrale park. Er treden 2 clownaccrobaten op. Ze doen het erg leuk. De campingjongens hebben een fles drank meegenomen, Fernet Branca, met wat flessen cola. Een soort van cola tic, maar het smaakteen beetjevreemd, een beetje hoestsiroop-achtig. Ook weer een typisch Argentijns drankje. Ik drink het met ze mee, maar echt lekker vind ik het niet. ´s Avonds is het hier best koud, we lopen weer terug naar het hostel/camping. Een kwartiertje later gaat Salina met de jongens weer terug het centrum in, maar ik haak af, het is al laat eneris nu niet veel te doen daarwant electriciteit valtaf en toe uit. Buitenrond het hostel zitten wat jongelui gezelligteborrelen, waaronder ook de 2 waarmee ik al eerder mate heb gedronken.Ik wordt uitgenodigd erbij te zitten (dat gaat hier zo makkelijk allemaal). Het zijn Argentijnse20-ers die hier vakantie vieren, Zehebben ´mal aardig zitten en hebben veel lol. Ik drink gezelligeen aantalborreltjes met ze mee. Goed ook tegen denachtelijke kou.

Dag 4. Een shop dag vandaag. Gisteren had ik het weer voor elkaar gekregen mijn tas te laten vallen met fototoestel erin. Mijn filter van mijn lens weer kapot. Nu al 2e keer, tijdens een Amerika vakantie ook al. Gelukkig vind ik in het dorpje een fotozaak die filters verkoopt en ook nog eens niet duur. Voor een tientje heb ik weer een goeie. De memory sticks zijn hier ook vrij goedkoop dus koop ik er een van 8GB, kunnen mooi al mijn foto´s op als backup. In weer een ander winkeltje, een soort van Blokker maar dan veel rommeliger, koop ik een horloge. Toch wel handig om de tijd bij je te hebben (zal later deze reis ook wel blijken). ´s Avonds is het weer tijd om mijn tas in te pakken (is altijd weer een gedoe), want morgenga ik de outback van Argentinië in. Ik zegeen aantalmensen alvast op de welbekende Argentijnse manier gedag (kleine omhelzing en 1 kus op de wang). Cao cao maar weer.

Brrrrrr koud in Bariloche

Na een goede nachtrit (het blijft een uitvinding hoor die nachtbussen hier) kom ik ´s middags aan in een koude Bariloche. Dat is wel even wennen na de hitte van gisteren. Maar in het Gaucho hostel wordt ik warm welkom geheten. De eigenaar met zijn vrouw zijn Duits van origine (wat duidelijk te zien is aan hun blonde haar) en zijn ontzettend aardig. Ze maken meteen dat je je er thuis voelt. De man maakt nog een grapje dat ik te vroeg ben, want z´n vrouw had 20.00 uur genoteerd ipv 14.00 uur. Ondanks de kou en regen, loop ik meteen het centrum van het stadje in.Maar my oh my, waar ben ik nu terecht gekomen. Het lijkt hier wel Oostenrijk met die huisjes hier. En inderdaad erg veel toeristen hier, ook uit Argentinië zelf. Dit is een populair vakantieoord. In de hoofdstraat stik het van de chocolade winkeltjes, want Bariloche is de chocolade stad van Argentinië. Ik loop naar het winkeltje dat het beste chocolade verkoopt volgens de Lonely Planet. En inderdaad, dat klopt helemaal. Ik koop er lekkere chocolade en drink er een overheerlijke capuchino met een cheesecake. Zo ik zit meteen vol, dus ´s avonds maar een lichte salade als maaltijd.

wordt vervolgd.....

..... we gaan weer verder (eindelijk)

Midden in de nacht, ik lig lekker te slapen, komen mijn 3 mannelijke kamergenoten dronken terug van een nachtje stappen. 2 jongens doen nog zo stil mogelijk (zo goed als kanin dronken toestand), maar de 3e doet expres erg luidruchtig. Hij heeft een ontzettend Engelse kakstem. Het is typisch mannenpraat over vrouwen waar je als vrouw niet bij wilt zitten zeg maar. De volgende dag verontschuldigt de Engelse jongen zich ook niet eens voor zijn gedrag. Wat eenontzettende eikel eerste klas!Het is ook echt een typische Engelse slungel met zo´n arrogante houding. Ik vraag, en dat doe ik niet snel, om eenandere kamer wat geen enkel probleem is. Vanafnu geen last meer van hem dus. Vandaag ga ik samen meteen Franse jongennaar het uitkijkpunt Cerro Campanario. Vanaf hier heb je een prachtig uitzicht over het merengebied rond Bariloche. Wel behoorlijk fris daarboven, dus weer snel met het kabelbaantje naar beneden. Ondertussen is in het hostel een groep Argentijnen aangekomen. Samen met hun, een Spaans meisje en de Franse jongen gaan we gezellig die avond stappen. Argentijnen beginnen alleen wel wat laat, wat bij ons sluitingstijd is, is bij hun staptijd, half 2 ´s nachts. We balanden in een Ierse Pub met leuke dansmuziek. Om 5.30 uurkom ik toch wel aardig moe nu in het hostel terug.Maar het was wel weer even gezellig om uit te gaan.

De volgende dag, dag 3,is een lekker relax dagje. Uitslapen, rustig aan ontbijten, vuile was inleveren en mijn dagboek weer bijschrijven en reiskrantjes lezen. Tot laat in de middag ben ik lekker lang zoet. ´s Avonds wordt ik uitgenodigd mee te eten met het groepje Argentijnen. Ze koken kip in bier. Erg lekker. Met 2 jongens uit Alaska heb ik ondertussen een leuk gesprek over Alaska. Ze hebben daar een vrouwentekort. Ze hebben er daar een leuke uitspraak voor: ´All women are behind the trees, but the problem is, no trees!´ Het groepje Argentijnen gaat weer stappen, maar ik sla deze ronde even over.

Dag 4 in Bariloche maak ik een mooie fietstocht bekend zijnde als ´Circuito Chico´. Het is een lus van 30 km lang. Nou appeltje eitje denk je dan als Nederlander. De tocht is hartstikke mooi alsof je in de Franse Alpen fietst maar er zitten dus ook wat pittige hellingen in, dus best zwaar af en toe. Een Israelische jongen fietst zo´n beetje gelijk met me op. Ook hij heeft het af en toe zwaar (en in Israel zijn er meer bergen dan in Nederland!), maar we worden wel beloond met mooie uitzichten over bergen en meren. Na een fietstocht van in totaal 6 uur (met tussenstops voor foto´s etc.) bereik ik de fietsverhuur weer. Met een erg pijnlijke kont nu, au!

Dag 5 is weer een uitzoek dagje. Even kijken wat de mogelijkheden zijn om naar het plaatsje El Chalten te rijden. Er zijn 2 verschillende routes: langs de bergkant, ruta 40, of meer middendoor langs de oostkust. Ruta 40 is een stuk lang niet geasfalteerd, maar schijnt wel erg mooi te zijn. Het echte Patagonië. Er rijden alleen geen nachtbussen hier, wel op de andere gewone weg. Even laten bezinken maar.

Dag 6 wordt ik wakker met ruta 40 in mijn hoofd, de outback van Argentinië. Beslissing genomen. Ik boek het busticket met als opstapplaats El Bolson, een plaatsje 2 uurtjes rijden vanaf Bariloche. Want daar ga ik eerst nog even een paar daagjes vertoeven. Diezelfde avond rijd ik per bus naar El Bolson, het hippiestadje van Argentinië.

Weer even terug naar de hitte in Mendoza

.... Zo sta je nog midden in allerust van het Andesgebergte en een busritje later ben ik weer in het stadse Mendoza. Ik ben weer in hetzelfde hostel als een paar dagen geleden, en de Engelsman Michael is meteen erg geinteresseerd hoe ik het heb gehad in Puente del Inca. Ik zeg hem dat het een erg goeie tip van ´m was.

De volgende dag doe ik lekker rustig aan. Ik regel alvast een hostel voor in Bariloche, mijn volgende bestemming,want het schijnt er erg druk te zijn met toeristen dus is het heel verstandig om van te voren een slaapplaats te regelen. Voor de rest wandel ik op mijn gemakkie door Mendoza. Heel toevallig loop ik langs een eettentje waar je voor 17 pesos en hele maaltijd kunt eten: een soepie, stuk vlees, stokbrood en een wijntje erbij. Nou dat is niet verkeerd, want 17 pesos is nog geeneens 4 euro. Dit is zo´n typisch tentje waar de lokale bevolking eet. Het ziet er wat shabby uit, maar het eten smaakt er goed. Het echte Argentijnse gevoel daar.

Vanavond per nachtbus naar Bariloche. Gestaag zak ik nu af naar het zuiden. Bariloche is zo´n beetje de gateway naar Patagonië...

De 2 na hoogste bergtop van de wereld: Aconcagua

... In een plaats wat amper een naam mag hebben, Puente del Inca, zit ik hier op 2.720 meter boven zeeniveau. Als echte Hollander merk ik dat meteen, want mijn ademhaling is hierstukken zwaarder. Ik moet dus even wennen aan de hoogte. Er staat ook behoorlijk wat wind en het is hier heel wat frisser dan in Mendoza, maar dat is wel weer even lekker. Ik verblijf in een legerhostel (tip van die Engelsman): een hostel gerund door militairen. Weer heel iets anders. Op enkele huisjes en ho(s)telseneen souvenirsmarktje nais hier weinig te zien, maar het gaat natuurlijk om de bergen. In de winter is het hier een skigebied.

De volgende dag maak in een mooie wandeling door het natuurpark Parque Provincial Aconcagua. Eenmooie wandeling van 6 km brengt mij naar eenpunt met uitzichtt op de piek van Aconcagua. Deze piek is 6.962m hoog en is op de Himalaya na de hoogste van de wereld. Dit is dus weereen en al genieten van de omgeving maar wel een pittige wandeling. In de namiddag ga ik per auto naar de Cristo Redentor, een christusbeeld. Tegen betaling rijdt een medewerker van een ander hostelmij erheen.Het is wel duurder dan openbaar vervoer, maar dan wel expliciet voor mij en een andere backpackster uit Spanje. Het is een veel kleinere versie dan die in Brazilië maar hier welop een hoogte van 4000 meter. En koud daarboven. Brrrr!!! Maar een prachtig uitzicht overhet Andesgebergte.We drinken daar op de top lekkere warme chocolademelk. ´s Avonds zit ik voor de gezelligheid in dat andere hostel met watmensen van daar. Ze vragen waar ik vandaan kom, Nederland dus. Ik leg uit dat ik in een heel klein land woon vergeleken met Argentinië. Slechts 400 km in lengte, dus ik maak er nog een grapje over: ´Geef niet te veel gas, anders mis je het nog

De volgende dag vertrek ik alweer terug naar Mendoza. Ik bezoek nog wel snel een begraafplaatsje waar veel verongelukte bergbeklimmers liggen begraven. Triest, maar wel het risico van de sport.

Het was hier inderdaad even een must om heen te gaan volgens de reisgidsen.

Mendoza: waar de wijnen het lekkerst smaken

... Na een hele lange maar voortvarende busrit arriveer ik op 28 januari om half 5 ´s middags in Mendoza. Ik heb mazzel, want in het hostel van mijn 1e keuzeis nog 1 slaapplaats over. Het is een leuk hostel met tuintje en klein zwembad. En dat is wel zo lekker want het is hier nog steeds tropisch warm. Er heerst een gezellig gemoedelijk sfeertje. En wat zo leuk is, is dat de eigenaren je naam meteen onthouden in deze wat kleinere hostels. Ik heb meteen veel aanspraak hier met de andere reizigers. Er is hier zelf een Engelsman van denk ik tegen de 70 jaar die ook nog op wereldreis is. Hij is net terug uithet nabij gelegenAndesgebergte en vertelt mij daar erg enthousiast over.Daar moet ik zeker ook heen volgens hem. Maar eerst ga ik lekker Mendoza bekijken. Mendoza is een stad met brede lanen met bomen en mooie parken. Erg mooi. Het is hier het wijngebied van Argentinië. Dus samen met een Franse kamergenote boek ik meteen een wijntoer. Het is natuurlijk wel heel toeristisch maar we zitten in een leuke groep mensen van overal vandaan. En we mogen natuurlijk na de uitleg over de druiven en wijnen ook wat wijn proeven. Nu ben ik niet echt een wijndrinker, maar de wijn is hier echt ontzettend lekker! Dat was een gezellig middagje

Omdat ze in Argentinië ook erg lekkere ijs hebben (en veel voor weinig geld) ben ik sinds ik in Cordoba was zowat elke dag wel aan de ijs. Met dit warme weer hier natuurlijk extra lekker! Dat is dan mijn lunch elke dag. Niet gezond natuurlijk maar wel erg lekker. En ook de BBQ is in Argentinië een fenomeen. Ze houden hier van veel vlees. Het hostel heeft voor vrijdagavond een ´asado´ (BBQ) geregeld. Dusik heb weer gezellig en lekker gegeten. Mmm.

Ondertussen heb ik besloten om een dagje of 2 het Andesgebergte in te gaan. Het is slechts 4 uurtjes rijden hiervandaan. De meeste spullen kan ik in het hostel achterlaten, en hoef ik dus niet veel mee te zeulen voor die 2 dagen. Wel zo makkelijk. Zal mij benieuwen.

Purmamarca en de zoutvlaktes

Zo, we gaan weer verder. De datum waarop ik dit verwerk ligt iets verder dan waarover dit verslag gaat (het is inmiddels 8 februari), maar ik loop ietwat op achter. Ben net bij met mijn gewone dagboek die ik ook nog probeer bij te houden. Druk leventje zo hoor: reizen, mooie dingen zien, andere mensen ontmoeten en dan ook nog je reissite bijhouden.

´Vandaag´ arriveer ik in de middag in het kleine plaatsje Purmamarca. Er wonen hier niet meer dan 700 mensen en het is hier een totaal andere wereld. Veel mensen uit Bolivia verkopen hier hun kleurrijke goederen op een kleine markt(we zitten hier redelijk dicht bij de grens met Bolivia). Eerst moet ik op zoek naar een hostel, en bijna alle goedkope zitten al vol. Op een paar honderd meter net buiten het dorpje heb ik geluk. Ik kan terecht in een hospedaje waar ik net zoveel betaal als die andere hostels, maar dit is hier toch wat luxer. En ik heb mazzel want ik heb een kamer voor mezelf. Ik drop snel mijn spullen en ga meteen een mooie wandeling makenin hunberggebied, rondje om de berg: Cerros de los Siete Colores, de berg met de 7 kleuren. Het is inderdaad een kleurrijk gebied. Volgens de toeristeninformatie kan ik ook nog naar een mooi uitkijkpunt over het stadje. Even oversteken over de weg en het pad volgen naar boven. Volgens een 3-tal jongens die net ervandaan komen is het niet moeilijk. Dus ik vol enthousiastme de kleine berg op. Maar al gauw merk ik dat er inderdaad wel een paadje omhoog loopt maar wel smal en af en toeaan de ´buitenkant´ oftewel langs de afgrond. En dat is nu net waar ik hoogtevrees heb. Het laatste stuk omhoog waar veel wind staat en pittig steil lijkt te zijn durf ik niet omhoog. Ik heb een mooi uitzicht zo en het topje laat ik maar lekker voor wat het is. Diezelfde avond eet ik in een leuk restaurantje met live muziek: 2 heren op een panfluit en gitaar, erg mooi. Op weg terug naar het hostel wordt ik vergezeld door een hond, hij loopt de hele weg mee. Zo lief, alsof het beestje je niet alleen wil laten lopen.

De volgende dag is het tijd voor hetgeen ik hiervoor gekomen ben: de zoutvlaktes. In het stadje staan er taxis die je ernaar toe rijden. De taxi gaat alleen wel pasals er 4 personen zijn. Bij aankomst blijken er 3 jonge meiden te staan die in hetzelfde hostel als ik verblijven. Dat komt precies mooi uit want ik ben nr 4 en de taxi kan vertrekken. De drie meiden komen uit Argentinie en zijn 2 weken op vakantie. Een van hen spreekt een beetje Engels, maar de andere 2 niet dus een goede gelegenheid voor mijn Spaans. Maar omdat mijn woordenschat nog niet zo groot is en zij mooi snel praten, versta ik nog veel niet. Door mijn gebrekkige Spaans moeten we wel erg lachen want dan begrijp ik weer iets niet en kijk ik schijnbaar alsof ik water zie branden. De Salinas Grandes (zoutvlaktes) zijn super mooi. Je kunt hier van die mooie trucfoto´s maken. Een staat dichtbij en 2 anderen veraf en zo lijkt het of de voorste de achterste 2 op haar handen heeft staan. Erg grappig. Dus ik heb mooie plaatjes kunnen schieten. Nu stond dit bezoek op mijn lijstje en wel om de volgende reden: Een van de afleveringen van ´Wie is de Mol?´ is hier opgenomen waarin ook Frederique Huijds mee deed. Toen ik het op tv zag moest en zou ik hier ook naar toe. Dus hier sta ik dan nu! Volop genietend van dit mooie gebied. Zonder zonnebril ben je hier verloren. Het lijkt nog witter dan sneeuw.

Om vier uur die middag ga ik per bus naar het beneden gelegen Jujuy waar ik om acht uur overstap op een nachtbus naar Mendoza.

Cao cao.

Marjan

In het hoge hete Noorden

Hola gente en Holanda,

Daar ben ik weer. De hoogste tijd voor een update, want dat is alweer een tijdje geleden.

In mijn laatste bericht zat ik nog in Cordoba. Dus vandaaruit ga ik nu verder met mijn verhaal.De 2e dag die ik er was, was nog warmer dan de 1e dag dus eigenlijk heel weinig gedaan. Voornamelijk achter internet bezig geweest om de foto´s die nu op de site staan erop te krijgen. Dat ging wel traag dus ik zal kijken of ik via de site van facebook (is de internationale hyves) de foto´s er sneller en makkelijker op krijg. De link er naar toe laat ik jullie dan nog weten. Dus de belevenissen staan gewoon hier maar de foto´s komen ergens anders te staan. Als ik mijn eigen laptop had gehad had het stukken eenvoudiger geweest, maar ik moet het nu eenmaal doen met de soms wat trage en oude computers in hostels. Dit even terzijde. Diezelfde dag heb ik ook een busticket gekocht naar Salta. Wederom met een nachtbus. Dat gaat heel goed en scheelt me tijd. Het zijn heel luxe slaapbussen dus voor de nachtrust ook niet verkeerd.

Zondag 25 januari om 10.00 uur des morgens kom ik aan in het plaatsje Salta. Dit keer snel een keuze gemaakt voor het hostel waarin ik ga verblijven. En die was wel oke en niet te ver lopen van het stadscentrum. Ook hier is het heel warm weer, dus lekker op mijn gemakkie een stadswandeling gemaakt door het pitoreske stadje met een mooi centraal plein. Net als in Cordoba stikt het hier van de mooie koloniale gebouwen.De lucht begint ondertussen wat de betrekken. En na een uur of 2 komt het ineens met bakken uit de lucht vallen. En niet zo´n beetje ook. De straten staan meteen blank van de regen. En nu was ik niet bepaald in de buurt van mijn hostel dus heb ik toch maar even een uurtje of anderhalfmoeten schuilen. Gelukkig klaarde het weer snel op maar sommige huizen waren wel wat ondergelopen.

Mijn hoofddoel van het bezoek aan Salta zijn de zoutvlaktes. Maar deze blijken nog 4 uur verderte liggen bij het plaatsje Purmamarca. Op advies van de eigenaar van het hostel vertrek ik de volgende dag per bus naar dit kleine gehucht waar slechts 700 mensen wonen.

Helaas in het hostel in Salta heb ik niet echt leuke mensen ontmoet. Je moet het nu eenmaal treffen af en toe. Zoals m´n moeder dan altijd zegt: ´het kan niet elke dag kermis zijn!´. Dus ik ben voornamelijk op mijn zelf op pad geweest deze dag. Ook dan vermaak ik me prima. Was met een kabelbaantje omhoog geweest voor een overzicht over de stad. Er stond toch wel een lange rij, maar omdat ze de cabines vol wilden hebben had ik, omdat ik alleen was juist weer geluk. Was ik sneller aan de beurt. Ook dat heeft af en toe zo zijn voordelen.

Voor het vervolg zie volgend bericht.

Saludos,

Marjan