Uitzieken in Puerto Natales

3 dagen lang blijf ik hangen in Puerto Natales om uit te zieken. Dat virusje is toch hardnekkiger dan ik dacht. Ik voel me erg moe en zit ondertussen ook onder de koortsuitslag, duidelijk een teken van griep dus. De dagen vullen zich met uitslapen, dagboek bijwerken, kleding naar de wasserij brengen, internetten en wat rondwandelen door dit mooie dorpje. Met zonsondergang is de lucht hier erg mooi, alsof je naar een andere planeet kijkt. Mijn schoenen heeft de schoenmaker weer goed vastgeniet. Zo, die kunnen voorlopig weer even voort. De laatste avond heeft het hostel een BBQ georganiseerd met lamsvlees aan het spit. Erg lekker. Omdat het hostel volgeboekt is deze laatste nacht en ik niet wil verkassen, slaap ik tegen korting op de bank. Op de andere bank slaapt een Chileense jongen. Hij is zo trots dat hij de 5-daagse wandeling heeft volbracht, dat was zijn doel. Hij viert dat met 2 flessen wijn. Uit zijn verhalen blijkt wel dat hij rijke ouders moet hebben. Hij studeert rechten, hij heeft een jacuzzi in zijn appartement en een nanny voor de huishouding en het koken. Maar hier slaapt hij gemakshalve maar op de bank. Lekker makkelijk allemaal.

Keep on walking!

Half 8. Het grote Torres del Paine avontuur gaat beginnen. Per bus rijden we naar het ´Parque Nacional Torres del Paine´. Omdat ik de route van links naar rechts ga doen, in schrijfrichting dus, worden we in het park naar de catamaran gereden. Per catamaran varen we vervolgens naar het beginpunt van de route. Tijdens het wachten bij de catamaran staat er een enorme wind, we worden bijna weggeblazen. Dit is heel normaal in Patagonië. Eenmaal aan de overkant van het meer kan het wandelen beginnen. Het pad leidt naar refugio Grey en al meteen gaat het bergopwaarts. Oef. Mijn motto wordt al snel ´verstand op nul en keep on walking´, want dan kom je er vanzelf wel een keer. Na een uurtje lopen wordt het gelukkig wat vlakker en loop ik langs het meer ´lago Grey´. Een prachtig uitzicht met mooie aparte bergen op de achtergrond. Weer heel anders dan in Argentinië. Onderweg wordt de route aangegeven met oranje paaltjes, maar af en toe mist er 1. Dus ik loop bijna verkeerd, maar een Duitse man roept me en wijst me naar de goeie weg. De man heeft enorme flaporen. Danke Schon! Volgens de plattegrond zou ik over dit stuk 3,5 uur moeten doen, maar na 5 uur lopen kom ik eindelijk aan bij refugio Grey waar ik zal overnachten. Binnen brandt een heerlijk haardvuur om op te warmen. Ik schuif gezellig aan bij een Australisch vrouwtje Carrey en de Oostenrijkse Sylvie. Tijdens het eten krijgen we een heerlijk stuk vlees gevuld met groenten. Sylvie blijkt vegetarisch te zijn en krijgt een salade. Dat is typisch in Argentinië en Chili, ze kennen geen vegetarische keuken en schotelen dan elke keer een salade voor. Sylvie kijkt erg moeilijk, want ons eten is echt heel lekker. Ze begint meteen een verhaal over hoe ze een keer met een kerstdiner ook al zo weinig kreeg terwijl ze er veel voor had betaald. A fijn, dit is dus iemand met veel negativiteit om haar heen. In deze berglodge slaapt ook een stel uit Amerika, een gezette man met tenger vrouwtje. De man snurkt de hele nacht aan een stuk door en omdat het allemaal van hout is hier, is het in iedere kamer goed te horen. Ik ben zo ontzettend moe van het lopen, ik slaap er gewoon doorheen.

Dag 2. Zo´n beetje iedereen heeft de man horen snurken vannacht. Maar de Oostenrijkse Sylvie niet. Ze heeft haar nieuwe oordopjes ingedaan, in ieder oor een kleine en een grote, nieuw systeem ofzo. En ze werkten inderdaad uitstekend. Zo goed zelfs dat ze de kleine oordopjes nu niet meer uit haar oren krijgt. Ze keek gisteren al niet zo vrolijk maar zuurder kan haast nu niet meer. Tja, en dan denk je toch stiekem, als het 1 iemand moet overkomen dan is zij het wel met haar negatieve vibe. Bij gebrek aan een dokter hier, moet ze noodgedwongen weer terug met de catamaran. Einde verhaal voor haar hier. Toch wel erg sneu. Voor de tocht weer naar beneden gaat, wandel ik eerst nog naar een mooi uitkijkpunt over de gletsjer Grey hier. Dezelfde weg loop ik vervolgens weer terug naar beneden. Nu stukken sneller. Na een korte lunch beneden, gaat het 2e stukje van de tocht verder naar camping Italiano. Ook redelijk weer omhoog maar goed te doen voor mij. Vanaf deze camping wordt het 3e deel allemaal wat lastiger met riviertjes, modder en losliggende stenen op het pad. Ik raak ondertussen ook moe van het lange lopen en dan struikel je ook wat vaker over alles heen. Ik loop het af en toe wel allemaal te vervloeken. Argggg! Het laatste stukje loop ik achter een groepje Duitsers aan waaronder weer de man met grote flaporen. Na een lange dag van 9 uur arriveer ik dan eindelijk in berglodge Cuernos. Zo´n beetje dezelfde mensen als gisteravond ontmoet ik weer hier. Gezellig!

Dag 3. Vandaag weer de eerste 2 uur teruglopen naar camping Italiano en vandaaruit het 2e stokje van de ´W´ naar boven lopen naar ´Valle del Frances´. Vol goede moed loop ik kalmpjes het 1e stuk weer terug. Dat gaat stukken beter dan gisteren gelukkig. Mijn bergschoenen vertonen al wel wat tekenen van slijtage nu (10 jaar oud ondertussen). Vanaf Italiano wordt het weer pittig. Het eerste half uur gaat letterlijk over grote rotsblokken. Valt niet mee, maar daarna gaat de route over makkelijk bospad. Na 5 uur lopen bereik ik wel een fantastisch mooi gebied met witte bomen, doet allemaal heel magisch aan, en nog een klein stukje omhoog brengt me naar een schitterend mooi 360 graden uitzicht over deze vallei met rondom bergtoppen. Magisch mooi! Het is hier behoorlijk winderig en koud, dus jas aan en muts op. Een uur lang geniet ik hier van het mooie uitzicht voordat ik mijn weg weer terug inzet. Mijn schoenzolen beginnen aan de zijkanten wat los te raken, komt van al die rotsen en stenen hier. Gaan ze het wel redden tot het einde?! Het laatste stuk is weer van Italiano naar Cuernos wat ik nu voor de 3e keer loop, er lijkt geen eind aan te komen. Na een heel lange maar mooie dag van 12 uur in totaal ben ik weer terug in berglodge Cuernos. Tijdens het eten zit ik naast een Duits stel. Volgens hen is de Duitse man met flaporen een beroemde acteur in Duitsland, speelt hij in een of andere crimi. Grappig, we hebben een celeberity in ons midden.

Dag 4. Tijdens het ontbijt voel ik me alles behalve fit. De omelet valt ook al te zwaar op mijn maag. Omdat het toch de korste wandeldag is, doe ik maar even rustig aan. Een medewerker van de lodge probeert mijn schoenen wat te lijmen, vervolgens te drogen boven het gasfornuis en doet er tenslotte wat tape omheen, maar echt veel beter wordt het er niet op. Om half 1 ´s middags ga ik dan eindelijk weer op pad. Vandaag is de makkelijkste dag maar voor mij wordt het de zwaarste van alle 5. Omdat ik niet veel heb gegeten en me ziekjes voel, duren de 6 wandeluren van vandaag erg lang. De laatste 2 uren gaan weer behoorlijk bergopwaarts en bijna neem ik weer een verkeerde afslag (pijltjes op het bord waren vervaagd), maar gelukkig komen 2 jongens me tegemoet, zij waren al wel verkeerd gelopen. Mijn schoenzolen hebben ondertussen nog verder losgelaten. In berglodge Chileno mag ik de schoenen van de kok lenen voor de volgende dag naar het uitkijkpunt van Torres del Paine. Wat ontzettend aardig, mijn redder in nood! Er blijken nog meer mensen ziekjes te zijn. Allemaal maagproblemen. Iets niet goed met het eten geweest ofzo of allemaal dezelfde virus opgelopen.

Laatste dag. 5.00 uur. In het donker onder een prachtige sterrenhemel loop ik met zaklamp en op de schoenen van de kok vergezeld in een groepje naar de mirador ´Las Torres´. De bospaden zijn gelukkig duidelijk te zien. Het wordt langzaamaan licht. Het laaste stuk is echt een ´crime´. Heel steil met zand, dus weinig grip. Die gehuurde stokken komen nu erg goed van pas. Een uur lang van oranje paaltje naar oranje paaltje loop ik gestaag omhoog. Om half 8 bereik ik de top. De zon komt net tevoorschijn, een perfecte timing dus. Maar o wat is het weer koud daarboven. Een regenboog komt zelfs nog tevoorschijn. Snel maak ik wat foto´s. De man met flaporen is er ook en begroet me weer. Een Duiste beroemdheid die mij begroet, het blijft een grappig idee. Hij is hier met zijn zoon die langere tijd in Chili verblijft. we hebben hier een mooi uitzicht over de beroemde Torres del Paine waar het park naar vernoemd is, maar ik vond de Valle del Frances eigenlijk toch veel mooier. Het is zo koud, binnen een half uur loop ik weer terug. Eenmaal weer terug in de lodge geef ik de schoenen weer terug aan de kok. Muchos muchos gracias. Vervolgens gaat de weg bergafwaarts naar het laatste punt Hotel las Torres. Mijn schoenen hebben het gered!!! Om 2 uur gaan we per shuttelbusje naar de grote bussen die ons om half 3 weer terugrijden naar Puerto Natales. Half 5 zijn we er dan weer. Het eerste wat ik doe is mijn schoenen naar de plaatselijke schoenmaker brengen. ´s Avonds eet ik gezellig met wat andere ´W´-ers (wandelaars) in de Pizzeria. We made it! En wat een mazzel met het weer hebben we gehad. Zonnig en droog.

Gelukkig lekker vroeg naar Puerto Natales

Vanmorgen ben ik vroeg opgestaan, want mijn gevoel zegt dat het helemaal goed komt vandaag. Om 8.00 uur sta ik klaar op het busstation. Net voor vertrek, half 9, kan ik instappen want er is nog plek (wel 3 zitplaatsen trouwens). Lucky me! Puerto Natales ligt in Chili, dus we moeten de grens over. Een heel gedoe nog: uit de bus stappen bij de grenspost van Argentinië, stempel ´uit Argentinië´ in je paspoort, weer instappen, 50 meter verder weer uitstappen, bij grenspost Chili tassen laten controleren, formulieren invullen, stempel ´in´ in je paspoort en weer instappen. Zo, een uur later kunnen we weer verder rijden. Met 20 minuten zijn we al in Puerto Natales. In het hostel Erratic Rock (tip van andere reizigers) is er ´s middags een informatief praatje over het natuurpark Torres del Paine. Een van origine Australische man vertelt ons enthousiast allemaal heel handige tips: wat je wel en vooral niet moet meesjouwen tijdens de 5 daagse wandeling en dat je je spullen allemaal in plastic zakken in de tas moet doen zodat alles droog blijft mocht het regenen. Ik ga de 5 daagse wandeling door het park maken: de ´W´ genaamd, omdat op de kaart de route op een W lijkt. Je kunt ervoor kiezen om te kamperen of om in berghutjes te slapen. Ik kies voor het laatste want anders moet je je tentje ook nog 5 dagen meesjouwen. Ik hoef nu alleen wat kleren en een slaapzak mee.

De volgende dag ga ik op pad om een tas (handige tussenmaat) en wandelstokken te huren en om wat makkelijk eten te kopen voor de middagen. Ook kom ik langs een winkeltje met goedkope zonnebrillen. Da´s mooi. In het hostel kan ik de rest van mijn spullen opslaan, zodat ik zo weinig mogelijk hoef mee te nemen. Morgen vroeg vertrekt de bus naar het park. Het moet heel mooi zijn in het park, zal mij weer benieuwen.

Soms zit het mee, soms zit het tegen, vandaag dus even tegen

Vanochtend nog lekker op mijn gemakkie wat soevenirswinkeltjes bekijken voordat ik per bus weer terug ga naar El Calafate. Ik koop een mate kannetje met bijbehorend lepelrietje. Een mooie zilveren met leer bewerkt. In de bus terug herken ik een Spaans meisje dat ook in dezelfde bus zat naar de Perito Moreno gletsjer. Je blijft af en toe dezelfde mensen tegenkomen. Bij aankomst op het busstation in El Calafate is het handigom meteen de bus voor de volgende dag te boeken naar PuertoNatales net over de grens in Chili. Helaas de vroegebus van half 9 is net volgeboekt. Het Spaanse meisje, Encarni,had net de laatste plek. Ze vindt het wel sneu voor me en hoopt dat er nog plek vrij komt. Ikboek desondanks dan maar de middagbus van 4 uur.Ik vraag nog wel aan het vrouwtje aan de bali of er vaak annuleringen zijn, maar daar valt niet veel zinnigs op te zeggen. Ze zegt me de volgende morgen om 8 uur hier klaar te staan, wellicht dat er nog plek vrij komt omdat mensen niet komen opdagen. Je weet maar nooit. Toch baal ik ervan dat het nog allemaal onzeker is voor morgen. Terug in het hostel zijn de 2 jongemannen een stuk minder enthousiast tegen me. Aha, ik ben geen nieuwe gast meer. Dat popiejopie gedoe blijkt toch allemaal meer een act tezijn. Ala, beter dan zuurpruimen natuurlijk, maar echt is het niet. Ik ga vervolgens eerst weer wat geld pinnen. Maarer komt geen geld uit de automaat vandaan. Dat is vreemd. Iets met mijn bankpas ofzo. Maar het schijnt wel vaker voor te komen.Naar de volgende bank dan maar. Ik laat een tegemoetkomend vrouwtje met kinderen voor. En ik denk nog o jee straks na haar het geld op. De gedachte is nog niet eens 5 seconden oud of het is al realiteit geworden. Machine out of order! Geld op. Ondertussen heb ik nog niet gegeten en daar word ik aardig kriegel van. En nog steeds geen geld. Eerst maar terugnaar het hostel om een andere bankpas te halen. En weer teruglopen naar het centrum. Heen en weer..... In een zijstraatje zie ik nog een automaat. Toch maarmetmijn 1e bankpas eerst proberen.Joehoe, er komt geld uit. Lag het dus toch niet aan mijn bankpasje. 3 keer is scheepsrecht. Ondertussen is het al 22.00 uur geweest. In een eetcafe eet ikeen snelle hap.Wat een dag! En helaas geen tijd meer gehad voor een nieuwe zonnebril. Tja, vandaag zat alles een beetje tegen. Maar morgen wordt alles anders zingt Bonnie St. Claire dan altijd.

Prachtige wandelingen in mooi weer

En daar gaat ie weer, terug naar El Chalten. Heen en weer is de weg het langst denk ik dan altijd. Hoera! De zon schijnt. Dezelfde middag maak ik meteen een korte wandeling naar een waterval. Die is niet echt indrukwekkend, omdat ik al heel wat grotere watervallen heb gezien zo ondertussen (vakantie Brazilie, Iguazu watervallen). Maar een mooie wandeling om mee te beginnen. Alleen wel jammer dat ik hoofdpijn heb vandaag. Komt door de rode wijn van gisteravond. Het was maar 1 grote glas, maar met ijsklontjes erin heb ik daar toch minder last van ook al hoor je dat niet zote drinken. Het hostel is hier weer echt een hostel. Ik heb 2 aardige Argentijnen op de kamer en een Tony uit Hawai. De laatste snurkt, maar ik slaap er gelukkig makkelijk doorheen. Omdat ik hier nu toch een aantal dagen ben, kan ik mooi voor mezelf koken. Pasta met tomatensaus, maar de tomatensaus is hier echt puur tomatensaus, dus echt lekker is het niet. Maar wel goedkoop.

23 feb. Vandaag is het wederom mooi weer. Nu eerst de bekende wandeling naar de Fitz Roy maken. Het is een mooie route door bos en weide en ondertussen zie je de Fitz Roy berg al dichterbij komen. Het laatste stuk is erg steil met losliggende stenen. De meeste mensen hebben het hier wat zwaar alhoewel sommige als een berggeit naar boven klauteren. Na een uur langzaam omhoog klunen is het uitzicht er dan ook wel naar. Fitz Roy met een prachtig heldere blauwe meer ervoor en ernaast een gletsjer. De lucht is ook apart mooi. Na zo'n klim blijf ik er wel even wat langergenieten van het adembenemende uitzicht. Helemaal perfect zo, totdat het moment drastisch wordt verstoord. Komt die Engelse knakker aanlopen uit het hostel in Bariloche. Het was ook al te mooi om waar te zijn. Hij begroet me wel, maar het is en blijft een eikel.

24 feb. De weergoden zijn nog steeds goedgezind. Mijn laatste wandeling gaat naar het uitkijkpunt vanwaar je de Fitz Roy en Cerro Torre beide kunt zien. Nog even snel naar de baño in het Ranger Office. Laat ik er mijn zonnebril vallen op de tegelvloer. Kedeng! en bingo die is stuk. Dat wordt een nieuwe kopen, maar dat komt later wel, nu eerst aan de wandel. De weg gaat gestaag omhoog, eerst over weide, later door een stukje bos. Met de klim van gisteren nog in de benen, ga ik niet erg snel vandaag. Ik wordt ingehaald door een stel gepensioneerde Canadezen. De man spreekt een beetje Nederlands, want zijn moeder is van origine uit ons landje. Hij vindt het erg leuk om zijn Nederlands weer wat te oefenen, dus we hebben een leuk gesprekje in het Hollands. Ook weer even goed voor mijn oefening

. Even later wordt ik vergezeld door een Japans meisje. Ze lijkt precies op Ushi van Wendy van Dijk met net zo'n rare hoge stem. Maar ze is heel aardig en samen lopen we het laatste steile stuk omhoog. Nog lastiger dan gisteren, want het is erg steil met losliggend grind. Stap voor stap bereiken we de top. En de beloning is er dan ook naar. Een prachtig 360 graden uitzicht over Fitz Roy, nu van de andere zijde, Cerro Torre (he ik kan zien waar ik de 1e keer heb gelopen), zandheuvels en in de verte een groot meer. Die oudjes zijn er ook al, en lopen alweer terug. Hoe doen die dat toch zo snel. Er zijn hier niet zo veel mensen, dus dat maakt het moment nog specialer. Ook hier hang ik weer een tijdje rond om mooie foto's te maken. Op het moment dat we weer terugkeren komen er wolken aandrijven. Mooie timing weer. In El Chalten kijk ik nog voor een nieuwe zonnebril maar echt goedkoop is het hier niet. Dus ergens anders maar weer verder kijken straks. 's Avonds drink ik met mijn 2 Argentijnse roommates mate. Na zo'n dag smaakt dat extra goed. Voor het avondeten beland ik in een kleine snackbar, die de allerlekkerste empanades met kip verkopen.De lekkerste ooit. Een empanada is vlees, groente of kaas met tomaatmet gefrituurde deeg eromheen. Wat een mooie dag was dit weer!

The Big Ice

Vanmiddag dus op naar El Calafate. In de loopvan de ochtend arriveert er een nieuwe buslading met mensen vanuit Calafate vandaan. Een wat oudere man uit die bus moppert dat het regent en hij checkt bij de balie meteen de weersvooruitzichten. Zijn gezichtstaat op onweer.Hij boekt meteen de volgende bus weer terug,dezelfde bus als ik dus. Hij is nogal gefrustreerd:`I have to go back. Did not see Fitz Roy!` Ik dacht altijd datdes te ouder jewordt, des te makkelijker je de dingen in het leven kunt loslaten, maar deze meneer dus kennelijk niet

. Eenmaal in de bus rijden we nog niet eens 10 minuten uit Chalten vandaan en de regen verdwijnt en de zon schijnt. De regen hangt dus letterlijk boven El Chalten. Na even meer dan 3 uur arriveer ik in het zeer toeristische El Calafate. In het hostel gerund door 2 enthousiaste jongemannen, boek ik meteen de Big Ice trip, een dagtour over de gletsjer Perito Moreno. Ik vraag de 2 mannen naar de weersvooruitzichten, maar ik krijg een afkeurende blik. `Do not ask that question Marian, here in Patagonie the wheather changes every 5 minutes.`Vandaag is het mooi weer, hopen dan maar dat het morgen ook zo is.

18 februari. Vannochtend vroegwordt ik per toeringbus naar het nationale park `Los Glaciares` gereden. Eerst gaan we naarhet gedeelte met de grote balkons. Vanaf hier hebben weeen mooiuitzicht over de Perito Moreno gletsjer. Dit is die bekende gletsjer waar de hele dag door grote brokken ijs vanaf vallen in het watermet een overdonderend geluid. Het lijkt wel keiharde donder. Helaas hebben we hier maar 20 minuten kijktijd.Hé wat toevallig, een Israelische jongendie ik toen sprak op het vliegveld van Buenos Aires bijaankomst, is hierook. Hij herkent mij ook nog. Na een kort praatje, hij doet het rondje precies andersom, wordt ikalweerteruggeroepen door onze gids, want de busgaat verder. Debusbrengt ons verder naar een bootje waarmee we naar de gletsjer varen.Aan de overkantworden we opgewacht door de mannen die ons gaan rondleiden over de gletsjer.Eerst hebben we een pittige wandeling langs de gletsjer naar boven toe over een bospaadje. Eenmaal boven worden de ijsprikkers onder onze schoenen bevestigd. De wandeling over het ijs kan beginnen. Ruim 2,5 uur wandelen we over Perito Moreno langs geulen met helder blauwe kleuren.Echt genieten geblazen in deze witte omgeving met bergtoppen op de achtergrond. Midden op de gletsjer eten we er ons zelfmeegebrachte lunchpakket. Op de terugweg op de boot, krijgen we een glas champagne met ijsblokjes van de gletsjer. Een mooie afsluiting van deze superleuke trip. In de bus terug zit een Israelisch stelletje, ze kletsen de oren van mijn hoofd. Of ik gezellig mee kom eten in hun hostel vanavond. Zo gezegd zo gedaan. Gezellig. Wat ik wel vaker merk bij reizende stelletjes is het voortdurende gekissebis onderling. Niet zo raar natuurlijk als je 24 uur per dag op elkaars lip zit. Maar dan ben ik toch blij dat ik alleen reis, als ik hun zo zie, jut en julsamen.

19 februari. Vandaag even een bijkom dagje en een mooie gelegenheid om naar huis te bellen. Pa en ma zijn weer blij mijn stem even te horen en dat alles hier goed gaat. En ik wordt ondertussen weer op de hoogte gebracht van alle nieuwtjes in Edam/Volendam. `s Avonds is er een overheerlijke BBQ in het hostel. Dat is weer smikkelen en smullen.

20 februari.Omdat de tijd op de balconies wel ergkort was, ga ik vandaager weer heen per bus.Helaas welopnieuw het entreegeld betalen voor het park, maar nu heb ik dan wel 6 uur de tijd om te genieten van de Perito Moreno. Gek genoeg is ervandaag niet veel actie met losvallend ijs. Af en toe een klein stukje.Het is behoorlijkkoud, dus die 6 uur is nu best wel lang. Gelukkig in het nabijgelegen restaurant kan ik me wat opwarmen. Evengoed heb ik erg genoten van het uitzicht, een voldaan gevoel.

21 februari. Vandaag zit het allemaal niet erg mee. De hele dag ben ik bezig met het wijzigen van mijn vluchtdatum van Buenos Aires naar Guatemala, want ik heb wat meer tijd nodig in Argentinië dan de geplande 6 weken. Bij het boeken vandit ticket werd mij verteld dat ik heel gemakkelijk de datum kon wijzigen.Dus vol goede moed bel ik met TACA airlinesom de vlucht te wijzigen. Kan niet, moet ik viahet reisbureau doen waar ik het ticket heb gekocht. Oké,dan maar mailen naar World Ticket Center in Amsterdam. Gelukkig antwoorden ze mijn emails erg snel. WTC vertelt mij dat ik niet kan wijzigen, staat in de voorwaarden. Nou lekker voorgelichtbij deboeking in Nederland. Na heel wat heen en weer gemail komt het erop neer dat ikde vlucht moet annuleren. WTCvordert danhet geld weer terug minus een penalty fee. Annuleren dan maar. Een nieuwe vlucht boek ik later wel weer als ik weer in Buenos Aires terugben. Vervolgens kan ik bij eenboekingskantoor hier inCalafate een vliegticket boeken vanuit Ushuaia,waar ik zal eindigen,terug naar Buenos Aires.Omdat ik nu buiten het hoogseizoen boek, zijn de kosten zelfs goedkoper dan per bus terugreizen. Ik mag de vluchtdatum zelfs 1 keer gratis wijzigen. Mooi, ik boek een vlucht voor 16 maart. Is dat alvast geregeld allemaal. Ondertussen is een Dominicaanse kamergenoot net terug gekomen vanuit El Chalten. Hij had nu mooi weer. Ik kan natuurlijk weer teruggaan, het is maar 3 uurtjesrijden. Mmm even laten bezinken, wat eten en dan beslissen.Als ik zijn foto`s zo zie, is het er erg mooi.Dus na het etenloop ik naar het busstation.1 Busmaatschappij heeft een mooie deal.Een retour naar El Chalten met drie overnachtingen in een hostel met flinke korting. Dat is makkelijk beslissen.Ik boek een busticket meteen voor de volgende dag.Zo, alles weer geregeld vandaag. Duurt af en toe even, maarmet wat geduld lukt het dantoch allemaal.

Regen in El Chalten

De volgende dag regent het nog steeds in El Chalten. Een aantal mensen uit de bus gaat vanmiddag alweer verder door naar El Calafate en ze balen nu wel, want de Fitz Roy is verscholen in de wolken. Helemaal niets van zichtbaar nu. Samen met een Japans meisje uit de bus ga ik het centrum in. En daar zijn we zo, want groot is het hier niet. Het lijkt een beetje op een Oostenrijks ski oord met die houten huisjes hier. Ik dacht altijd dat Japanners maar weinig vrije dagen hadden, maar deze jongedame werkt freelance als consultant en werkt 9 maanden keihard gedurende het jaar en gaat dan 3 maanden lang op reis. Goed voor mekaar dus. Zij baalt nu ook van dit weer want om 13.00 uur gaat haar bus weer verder. In de loop van de middag klaart het een beetje op. Ik doe wat navraag voor een glacier trek, een wandeling over een grote gletsjer hier. Het scheelt de helft aan geld met vergelijkbare treks in het veel toeristischer El Calafate. Maar ja, met slecht weer heeft dat nogal veel nut. Dus maar even niets boeken nog. Terug in het grote hostel ontmoet ik 2 kamergenoten:2 Nederlandse jongens. Dat is even raar om weer Nederlands te praten na 4 weken alleen maar Engels of Spaans. Klinkt zo vreemd uit mijn mond.

De volgende dag regent het nog steeds, maar ik ga hoe dan ook een wandeltochtdoen vandaag. Rond 12.00 uur klaart het iets op en ga ik voor de kleinste route naar Cerro Torre. Het is een prachtige wandeling door bosrijk gebied, moerassen, langs een rivier en over wat rotsen naar een mooie gletsjer.Glaciar Grande. De piek van de berg Torre is niet te zien, gehuld in de mist. Maar ondanks dat een prachtig uitzicht hier. Ondanks de motregen de hele dag heb ik toch erg genoten van deze wandeling. Ben weer even lekker actief bezig geweest.´s Avonds tijdens het eten zit ik naast een oud Spaans echtpaar uit Barcelona. Dus weer even lekker Spaans gebabbeld. Ik besluit morgen weer verder door te reizen naar El Calafate, want het blijft hier voorlopig wel doorregenen. Ik boek de bus van 13.00 uur. Cuanto cuesta? 70 pesos!!! Dat was in het Noorden voor een vergelijkbaar stuk 17 pesos... Dacht eerst dat ik het verkeerd verstond, maar het is echt 70 pesos. Nog steeds in verhouding tot Nederland goedkoop maar toch, voor Argentijnse begrippen dus duur. Het zuiden is stukken toeristischer en dat merk je dus meteen.

Ruta 40

Ruta 40 vanafBariloche (ik stap dus op in El Bolson) naar El Chalten: 1.486 km. Dag 1 rijden wenaar het middenin gelegen gehucht Perito Moreno: 823 km waarvan niet geasfalteerd 113 km. Dag 2 rijden we nog eens 663 km,alles ´off road´.

Dag 1. Om 8.45 uur wordt ik opgepikt door een El Chalten Travel bus. Er zitten niet erg veel mensen in de bus, dus alle ruimte. De lange busrit kan beginnen. Al snel veranderthet landschap van bergen in wijdse vlaktes. Het lijkt de outback van Australië wel. De meeste mensen vinden dit te saai, maar ik vind het prachtig. Heerlijk wegdromen terwijl de bus verder rijdt door niemandsland. Ondertussen maak ik me tijd toch ook wat nuttig metSpaanse lessen van thuis. Even wat hoofdstukjes herhalen. Dat maakt het praten hier weer wat makkelijker. En dan is het tijd voor een muziekje, maar mijn ipod doet raar. In plaats van afspelen worden alle nummers in sneltempo alleen maar op het display getoond. Oh nee, hoe kan dit nu weer. Na wat gepruts gebeurt er weinig anders. Vanavond in het dorpje maar verder uitzoeken. Nu lekker verstand op nul en genieten van de wijdse landschappen. Op een gegeven moment houdt het geasfalteerde gedeelte op. De weg gaat verder over verhard zandweg. Het gehobbel valt me alles mee eigenlijk, ik had het erger verwacht. De chauffeur lukt het toch nog om onderweg een keer de verkeerde ´afslag´ te nemen. Er wordt namelijk ondertussen wel verder geasfalteerd dus soms moet ie van baan wisselen. ´s Avonds verblijven we letterlijk in een gehucht genaamd Perito Moreno. Het bestaat voornamelijk uit 1 hoofdstraatmet wat straatjes een weerszijden ervan. In een internetshop plug in mijn ipod in de computer om te kijken wat er mis is.De batterij laadt zich meteen vanzelf op en wat blijkt, alles doet het meteen weer. Vreemd, want het display gaf geen lege batterij aan. Maar datmaakt ookniet uit, hij doet het weer daar gaat het om. De eigenaresse van de internetshop is erg chagerijnig. Hé, niet alle Argentijnen zijn hartelijk. Even later in het restaurant van het simpele hotel waar we verblijven is de bediening ook al niet al te vrolijk. Ligt zeker aan het feit dat ze hier in de middle of nowhere wonen of zo. Zou ook niet met ze willen ruilen nee.

Dag 2. Vandaag weer de hele weg genoten van de wijdse vlaktes van het echte Patagonië. En nu wel met muziek erbij. Heerlijk!. Onderweg hebben we 2 stops op plaatsen met slechts 1 tankstation. Ik merk al wel dat er hier veel meer wind staat naarmate we zuidelijker afzakken, iets waar Patagonië ook om bekend staat, z´n harde wind. ´s Avonds laat arriveren we in El Chalten, ook een klein gehucht van 600 mensen. En het regent! Het blijkt er al de hele week te regenen en de vooruitzichten zijn er niet beter op. Dat is balen, want dit is een bekend en groot wandelgebied waar ook de Fitz Roy berg huist, voor bergbeklimmers een grote uitdaging vanwege zijn steile vorm.Bij het Rancho Grande hostel worden we afgezet, een groot en vooral druk hostel is mijn 1e indruk.