Palenque en de Aqua Azul watervallen

Per grote bus vertrek ik weer lekker vroeg naar mijn volgende bestemming, Palenque. De hele weg gaat slalom door de bergen. Ik word er duizelig van. Geen pretje dus, ondanks het mooie uitzicht. Na aankomst in Palanque om half 2 ga ik meteen door naar de Maya ruines in het park. Wat slapjes nog wandel ik langs een aantal mooie tempels. Maar wat een hitte hier zeg. Zo koud als ik het gisteren nog had, zo warm is het nu. Het is hier weer ontzettend mooi, maar na de tempels van Tikal toch minder verrassend nu. Dus ik concludeer dat ik voorlopig nu wel genoeg Maya tempels heb gezien. Alhoewel er nog veel meer van dit soort parken zijn met prachtige tempels. Maar ja, voor mij is het mooi zo.

Dag 2 zoek ik eerst uit hoe ik per openbaar vervoer naar de grensovergang kom en betaal ik vervolgens mijn toeristenbelasting bij een bank. Die moet je betalen als je langer dan 6 dagen in Mexico verblijft. Het zijn hier allemaal wel goedkope landen, maar je betaalt je scheel aan dit soort dingen. Vervolgens ga ik nog snel naar de Aqua Azul watervallen een uur rijden verderop. Het lijkt een beetje op Semuc Champey, maar dan met helder blauw water. Misschien nog wel mooier hier, maar wel een stuk toeristischer met al die marktkraampjes erom heen. Ik neem uiteraard nog een lekkere frisse duik in het water. Tot zover Mexico, morgen weer terug naar het ´vertrouwde´Guatemala.

San Christobal de las Casas

Per shuttelbusje gaat de reis naar Mexico! In het busje zit ik uiteraard nog met wat andere reizigers waaronder 3 muziekanten. Ze hebben zelfs hun hond mee. Ach ja, moet allemaal maar kunnen. Alleen is dat dus zo´n groot beest die precies weer voor mijn voeten gaat liggen. En ik ben al niet zo´n hondenfan, vooral als ze zo groot zijn. Na een lange rit komen we om half 5 ´s middags in San Chistobel de las Casas aan. Ik heb nog niet eens twee stappen uit het busje gezet of daar komt net Sarah om de hoek aan lopen. Dat is toch wel erg sterk niet. Dus we praten meteen even snel bij. Ze was afgelopen zaterdagnacht op en afterparty beland in Xela en heeft daar wat Mexicaanse lui ontmoet. En in een dronken toestand heeft ze toen besloten om met hun mee naar Mexico te rijden de volgende dag. Dus dat was het verhaal achter deze spontane actie. Maar ja, ze moet uiteindelijk nog steeds in Panama uitkomen, dus is nu totaal uit de richting. Ze zegt ook weer snel verder de vertrekken. De volgende dag gaan we gezellig samen naar het plaatsje San Juan Chamula. Dit plaatsje is bekend om zijn kerk, dus we gaan er tegen een kleine betaling dan ook naar binnen. We komen terecht in een kerk vol met brandende kaarsjes. Het zijn er wel duizenden. En op de grond liggen grassprietjes verspreid. Veel mensen steken kaarsjes op en doen hun bidritueel met frisdrank erbij. Dit is om de kwade geesten te verdrijven. Een heel indrukwekkend gezicht allemaal, we zitten er zelfs langer dan een uur om dit allemaal gade te slaan. ´s Avonds weer terug in San Christobel eten we in een van de vele eettentjes ´el menu del dia´: een 3 gangen menu voor maar 60 pesos (grofweg 3 euro). En nog lekker ook, vooral de Azteca soep. San Christobel is een mooi stadje met veel gekleurde koloniale gebouwen en er heerst een gezellige sfeer. We kletsen en lachen gezellig wat af. Sarah heeft ook heel wat ´bedakt´ (meegemaakt) tijdens haar reizen, dus erg leuk om die verhalen te horen. Vannacht vertrekt ze weer verder naar Palengue, want anders komt ze nooit op tijd aan in Panama waar ze haar dochters zal ontmoeten.

De volgende dag, woensdag alweer, ga ik met een toer naar de Sumidero Canyon. Met een bootje varen we 3 uur lang over de rivier tussen de canyon door. Erg mooi, we zien 2 krokodillen onderweg, wat brulapen in de verte en watervogels, maar helaas ook erg veel afval in het water op een gegeven moment. Zonde hoor. Maar al met al een mooie toer. Diezelfde avond heb ik laat nog lekkere trek en ben ik zo stom om een hotdog te eten van een straattentje. Binnen no time heb ik weer buikloop. En ik lust ze niet eens zo graag. Tja, eigen schuld. Ik heb er weer 4 a 5 dagen feest van. De volgende ochtend ga ik eerst maar eens een mooie wandeling door de stad maken, want ´s middags begint het steeds keihard te regenen. En dan koelt het ook behoorlijk af. Nu ik dus weer diarree heb, is meteen mijn eetlust ook verdwenen en dat is best wel balen, omdat het eten in Mexico erg lekker is. Maar ja rond 21.00 uur begint mijn maag toch om eten te roepen. Ik heb ineens een onverklaarbare trek in pizza tussen al dat lekkere Mexicaanse eten hier. Beetje vreemd. Ik loop wat rond te zoeken naar een pizzaria en ineens staan daar Veronique en Oliver voor mijn neus. Ze komen net uit een pizzaria vandaan lopen... Oliver ken ik ook nog uit Xela. Hij werkte ophetzelfde project als Veronique. Nou dit is de 2e keer al dat ik weer ineens tegen bekenden aan loop. Alsof een hogere macht me naar hun toe stuurde met die pizzatrek lijkt het wel. Bizar. Maar wat leuk om ook hun hier weer te zien. Ze zijn bekaf na een heel lange busreis vanuit Xela vandaag, dus we spreken voor morgenmiddag gezellig af in het park.

Op de weblog van Veronique lees ik dat ze vandaag jarig is. Dat had ze dus niet verteld. Snel koop ik een ballonnetje met wat chocolade voor haar verjaardag. Oliver wist het gelukkig wel en had dus al wat leuks kunnen kopen van tevoren. Ze is helemaal verrast. Maar zeg nu zelf, het is toch veel leuker als er wat (leuke) mensen zijn waarmee je je verjaardag toch nog een beetje kun vieren. Omdat het weer eens erg regent, spelen we gezellig een spelletje scrabble in het Spaans. Daarna gaan we Indisch eten. Helaas voel ik me vandaag echt ziek, heb zelfs een beetje koorts. Ik duik maar vroeg onder de wol. Na 12 uur slapen word ik pas weer wakker, maar ik voel me wel meteen een stuk beter. Gelukkig maar, dan is het in ieder geval niet de Mexicaanse griep

. ´s Middags zitten we met zijn 3-en gezellig op een bankje de voorbijgaande mensen te bekijken. Voor de rest lekker niets. ´s Avonds blijk ik kennelijk Oliver te hebben aangestoken, want nu ligt hij zwakjes in bed. Dus alleen met Vernonique ga ik wat eten en daarna nemen we nog even een borreltje op haar verjaardag van gisteren in de Revolucion bar. Daarna nemen we voor de 2e keer weer afscheid, want morgenochtend vertrek ik verder naar Palengue. Oliver en Veronique duiken nog wat verder Mexico in. Dus de kans dat we elkaar nog een keer zullen tegenkomen is nu wel nihil. Alhoewel je dat natuurlijk nooit zeker kunt weten.

Moeilijk om Xela te verlaten

Na mijn laatste ontbijtje bij het gastgezin verhuis ik weer terug naar The Black Cat hostel. Het is er niet zo druk, dus genoeg plek in de dorms. Ik deel de kamer met de Vlaams Belgische Veronique. En ik moet af en toe hartelijk lachen om de typisch Belgische uitdrukkingen, zoals bijvoorbeeld ´een foto trekken´ wat dus een foto maken betekent. (Sorry Veronique, maar het blijft grappig

). Om half 6 in de middag is er een vrijwilligersbijeenkomst in café ´The Blue Angel´. Ze geven er een overzicht van projecten waarop de komende week extra vrijwilligers nodig zijn. Dan kunnen de korte-termijn-vrijwilligers de lange-termijn-vrijwilligers bijstaan. Je kunt als je wilt meteen de volgende dag beginnen. Het gaat meestal om een paar uurtjes per dag. Goed opgezet. Even in mijn achterhoofd houden dus.

De volgende dag ga ik eerst maar eens proberen mijn vliegticket te verlengen van 12 juni (dat is as. vrijdag al!) naar 15 juli. In eerste instantie bel ik met het Iberia kantoor in Guatemala City. Ik kan het aardig goed volgen allemaal in het Spaans nu. Maar van de medewerkster begrijp ik dat ik beter in Nederland kan wijzigen, want dan zijn de wijzigingskosten veel lager. En leve de 0900 nummers nu, want die kun je dus met Skype niet bellen. Dus bel ik met een heel goede vriendin in Nederland die zo erg lief is om voor mij het 0900 nummer in Nederland te bellen (mil veces gracias Marja!). Binnen 10 minuten is mijn ticket gewijzigd. Hoera! ´Beter een verre vriend dan een goede buur´

. ´s Middags vertrek ik per bus naar het 3 uur verderop gelegen strandplaatsje Tilapita. Even lekker naar het strand. Daar aangekomen ben ik de enige gast in het enige hotel aldaar. Ik maak meteen een strandwandeling met de ondergaande zon. Op het menu staat, hoe kan het ook anders, vis maar met de kop er nog aan. Ik eet het maar op, maar echt lekker vind ik het niet. Even later komt een van de kinderen met een levende kreeft aanzetten. Ahhhhh. Nu ben ik helemaal vis af. Getver! De volgende morgen neem ik een duik in de zee, lekker afkoelen want het is ontzettend warm hier. Na een paar uur ben ik de hitte zat en ga ik maar weer terug naar het koele Xela.

Donderdag ga ik gezellig met Michael en Sarah naar de Fuentes Georgina´s. Dit keer zijn alle warmbaden wel open. Michael is zo´n echte easy going figuur uit Nederland en Sarah is Engels en al 43 jaar, maar dat zou je haar nooit geven. Ze heeft zelfs al 2 dochters van 22 en 20 jaar. ´s Avonds eten we gezellig Indiaas. Super lekker hier. En daarna ga ik nog met Veronique en wat anderen van het hostel naar een jaren 80 feest in discotheek de Parranda. Jammer dat Sarah en Michael geen zin hadden, want het is een leuk feestje. Veel jongelui hebben zich in jaren 80 outfit uitgedost en er komt zelfs een meisje op rollerskates binnen. Een prachtig gezicht. Dit feestje was mijn 1e excuus om nog wat langer in Xela te blijven.

Na lekker lang te hebben uitgeslapen verneem ik van Veronique dat de scholen tot en met 1 juli dichtgaan, omdat er weer een aantal gevallen van de Mexicaanse griep zijn geconstateerd in Guatemala. Nu de hele wereld alweer wat gekalmeerd is, raakt Guatemala nu ineens in paniek. Spuit elf weer hoor. Nou dat wordt voorlopig dus geen vrijwilligerswerk met kinderen. Op de website van het ministerie van buitenlandse zaken in Nederland is ondertussen het negatieve reisadvies voor Mexico ingetrokken. En aangezien ik hier nu relatief dichtbij de grens zit, besluit ik om een klein stukje van Mexico mee te pakken. Dan heb ik ook meteen weer een nieuw visum voor 90 dagen, want die zou begin juli verlopen. Ik boek meteen een bus naar Mexico voor as zondag. Diezelfde avond gaan we weer met een groepje backpackers uit in een andere salsatent hier, de Rumba. Weer gezellig en weer lekker gedanst. Alleen jammer dat ik mijn vestje nu ben kwijtgeraakt. Waarschijnlijk per ongeluk door iemand anders meegenomen.

Zaterdag lees ik het in plaatselijke informatie blaadje, the Xela Who, dat er in de Blue Angel as. zondag de film ´into the wild´ wordt gedraaid. En helaas had ik deze nog niet gezien in Nederland dus weer een goed excuus om nog een dagje langer hier te blijven. Want zo´n toepasselijke film moet ik natuurlijk nog tijdens mijn reis hebben gezien. Het verzetten van de bus blijkt geen enkel probleem te zijn. Wat dat betreft gaan de dingen hier soms een stuk makkelijker dan in Nederland. Ook de Engelse Sarah blijkt nog niet te zijn vertrokken. Die is al dagen lang bezig om hier vandaan weg te komen naar Coban. Dacht je dat je makkelijker werd als je ouder wordt, mooi niet dus

. Maar Xela lijkt gewoon wel een magnetische werking op ons te hebben. Wegens succes geprolongeerd eten we weer met een groepje in de Indian Sabor. En daarna wederom weer uit in de Rumba.

Zondagmiddag komt ineens Sarah haastig binnengestormd in het hostel en zegt me snel gedag met de mededeling dat ze nu naar Mexico vertrekt. Ze stapt bij wat gasten in een auto en roept nog ´tot morgen!´. Vol verbazing zit ik in mijn stoel

, ik hoor kennelijk het hele verhaal morgen wel. ´s Avonds ben ik net op tijd voor de film ´into the wild´. Mooie film, maar wat een triest einde zeg. Een beetje melancholisch loop ik weer terug naar het hostel. Ook omdat ik morgen verder vertrek naar Mexico en Xela nu toch echt ga verlaten. Het was een erg leuke tijd hier.

Xela part II: Spaanse les en vulkanen

Vanmorgen vroeg vertrokken naar Quetzaltenango. In het vervolg noem ik het Xela, want dat vind ik mooier klinken en is bovendien sneller te typen

. Om half 12 sta ik alweer in te checken bij the Black Cat hostel. Welkom terug! Daar vraag ik aan een van de medewerksters welke talenschool hier in de buurt goed staat aangeschreven. Ik krijg 2 namen op en ga er meteen even langs om te kijken. De 1e is me te groot, echt zo´n fabriek met veel mensen. De 2e school staat me meteen te woord, is klein en intiem en ik kan meteen om 14.00 uur diezelfde middag al beginnen. Perfect, deze wordt het. (Ik kan het dus wel hè, snel beslissen ). En omdat het beter is voor m´n Spaans, besluit ik om weer bij een gastgezin te verblijven en ook daar kan ik dezelfde dag nog terecht. Om 14.00 uur heb ik les van maestro Lizandro en meteen merk ik al dat de lessen hier veel gestructureerder zijn vergeleken met mijn 1e week in Antigua. Na een korte herhaling van het reeds geleerde, wordt alles me nu een stuk duidelijker. Na mijn les wordt ik opgehaald door de moeder van het gastgezin Dorita en haar 11-jarige dochtertje. Verder bestaat het gezin nog uit vader Arturo en hun 15 jarige zoon. Een rustig en heel aardige familie. Ze wonen in best een groot huis en mijn kamer is ruim met zelfs een tv. Wat een luxe.

Voor de volgende ochtend heb ik meteen de wandeling naar de mirador van de Santiaguito geboekt, want dit keer waren er wel genoeg deelnemers. Ha, eindelijk. Om 05.00 uur word ik opgehaald door het shuttelbusje. Samen met 3 andere Canadeze vrouwen en een gids wandel ik gemoedelijk naar de mirador. Onze gids spreekt zeer goed verstaanbaar Spaans. Ik versta alles! De wandeling is mooi en makkelijk (niet te steil) en eenmaal op het uitkijkpunt hebben we een prachtig uitzicht op de Santiaguito vulkaan. Dit is de meest actieve vulkaan in Guatemala en je kunt hier dan ook niet op wandelen. Wij staan nu halverwege op de Santa Maria vulkaan. Al binnen 10 minuten kunnen we de 1e vulkaanexplosie aanschouwen. Deze duurt zo´n 15 minuten en is vanaf hier goed te zien. Prachtig! Helaas beginnen zich nu snel laaghangende wolken te vormen en na 1 uur is de 2e explosie al niet meer zichtbaar, maar nog wel hoorbaar. Na wat koffie met koekjes die de gids voor ons had meegebracht, lopen we weer rustig aan terug naar beneden. Ik ben mooi weer op tijd terug voor het middageten en mijn 2e Spaanse les.

De rest van de week heb ik een regelmatige dagindeling: ´s ochtends lekker wandelen door Xela en huiswerk maken en ´s middags naar Spaanse les. Woensdagavond ga ik weer naar de salsa avond in de Parranda om te dansen.

Dit weekend is het volle maan en ik ben toch overstag gegaan om de full moon hike te doen naar de top van de Santa Maria vulkaan. Dus om 01.00 uur zaterdagnacht word ik wederom weer opgehaald door een shuttelbusje. We zijn dit keer met een groepje van 5 jongelui. Het 1e gedeelte is weer hetzelfde als de wandeling naar de mirador Santiaguito, maar na de splitsing wordt het nu meteen een stuk steiler. Onderweg hebben we een prachtig uitzicht over een verlicht Xela. Zoveel lichtjes, o zo mooi! Door de grote hoogte is het laatste stuk erg zwaar. Ik ben nu zo traag als een slak, pfff. Wat ben ik blij als ik eindelijk boven sta zeg. En net op tijd voor de zonsopgang. Helaas trekt er weer snel mist op en het beroemde uitzicht over een reeks van vulkanen tot in Antigua aan toe is nu niet te zien. Heel jammer, maar evengoed hebben we een mooi mysterisch uitzicht over de 1e vulkanen zo half in de mist. En oh wat is het koud daar boven. Brrr! Zo koud, dat we na een half uur alweer de afdaling inzetten. Ondanks de mist was dit toch echt wel een unieke ervaring. De kroon op al mijn hikes, want dit is nu toch echt de laatste geweest.

Een afscheid en wederzien in Antigua

Via Chichicastenango, waar ik nog een chichi tas koop, rijd ik weer terug naar Antigua. Francien, de reisleidster van mijn vakantie naar Brazilië in 2007, is ondertussen ook weer terug in Antigua van haar werk. Long time no see! We gaan gezellig stappen in Antigua die avond. Het toeval wil dat ze in hetzelfde appartementencomplex woont als waar Margot en Karen nu voor een maandje hebben gewoond. Dus vrijdagavond beland ik daar weer maar nu voor het afscheidsfeestje van Margot. Zo´n beetje alle vrijwilligers van het project Los Ninos zijn er ook. En allemaal zijn ze nu ook klaar met het vrijwilligerswerk. Sommigen gaan naar huis en sommigen gaan nog op rondreis. Zo valt er ineens een hecht groepje weg. Dus vanavond de laatste stapavond met hun. Zaterdagavond heb ik wederom een leuke avond. Samen met Francien en een goede Guatemalateekse vriend van haar ga ik naar een muziekoptreden in Guatemala City. Je kunt meteen merken dat je hier in een grote stad bent, de jongelui zijn hier een stuk hipper gekleed. Er treden 2 bands op, een van Guatemala en een van Cuba. De eerste vind ik het leukst. Het was een gezellig avondje en we hebben erg gelachen.

Zondagmiddag ga ik eindelijk het hoogtepunt van hier beleven. De klim op de Pacaya vulkaan. Volgens sommigen een zware klim, maar van dit groepje toeristen ben ik nu eens de snelste. Na alle hikes tot nu toe is dit echt appeltje eitje voor mij. En wat is de rest dan toch langzaam zeg, met zo´n slakkegangetje zijn we er met kerst nog niet! Eenmaal boven op de Pacaya kunnen we al snel het stromende lava aanschouwen. Zo dat is mooi, maar oh zo heet. Ik neem snel wat foto´s en ga meteen weer verderweg ervan staan. Mijn broek schroeit zowat weg heb ik het gevoel. Weer terug in Antigua ben ik toch best moe geworden van deze middag, dat ik de verkeerde kant op naar huis loop. Dat is een vreemde gewaarwording als je denkt dat je de goede richting in loopt en op een gegeven moment constateert dat alles er ineens zo anders uitziet. Uiteindelijk vind ik toch nog de juiste weg terug, want zo groot is het hier nu ook weer niet, maar alle straatjes lijken zo op elkaar.

Omdat ik nog niet alles heb gezien wat ik van Xela wilde zien, ga ik er morgen weer naar terug. En dan neem ik er meteen weer een weekje Spaanse les bij. Het aangename weer met het nuttige combineren heet dat.

Quetzaltenango

In Xela, de volksnaam voor Quetzaltenango, verblijf ik in een aangenaam hostel, The Black Cat. En je kunt hier ook erg lekker eten voor niet te veel geld. Een goede keus dus. De Canadeze Marie is vanmorgen om 5.00 uur al vertrokken voor de wandeling naar de top van de Santa Maria vulkaan. Deze schijnt best zwaar te zijn, dus nu even niets voor mij. Ik vermaak me zelf de hele ochtend achter internet. ´s Middags willen we een beetje de stad verkennen, maar al snel begint het weer eens hard te regenen. De electriciteit is zelfs uitgevallen in het hostel. ´s Avonds is het gelukkig weer droog wanneer ik met Marie en wat vrienden van haar gezellig even zit in cafe restaurant Salon Tecun. Het is alleen wel erg koud hier in de avond. Dikke trui dus weer aan. We zitten hier dan ook in de hooglanden van Guatemala.

´s Ochtends is het weer stralend en warm weer, dus we gaan naar de natuurlijke warmwaterbronnen van Fuentes Georginas. Eenmaal daar aangekomen blijken de spa´s onder constructie. De chauffeur van het busje brengt ons naar een alternatief, de aguas amargas 15 minuten rijden verderop. Dit is dan wel meer een zwembad maar wel met natuurlijk warm vulkaanwater. En ook temidden van een prachtig groene omgeving. Ik waag me in 1 van de saunabaden van 50 graden Celcius. 5 Minuten houd ik het vol, langer toch echt niet. Zo ontzettend heet. Schijnt goed voor je huid te zijn. Maar ja, dat geldt natuurlijk voor volwassen mensen. Niet zo vreemd dus dat de kleine kinderen in het bad tegenover me krijsen van het janken. Hier zitten Maya vrouwen in die denken dat het ook goed is voor hun kleine grut. Maar als moeder moet je toch weten dat als je kind zo hard en lang huilt, dat dit gewoonweg nooit goed kan zijn. Het gejank is zo tergend, ik loop er snel van weg, kan het niet meer aanhoren gewoon. ´s Avonds ga ik uit nieuwsgierigheid ´even´ langs in de salsabar La Parranda. Maar al snel raak ik ook op de dansvloer. Tot sluitingstijd gaan mijn voetjes van de vloer. Krijg je weer energie van zeg.

Omdat er niet genoeg mensen zijn voor de toer naar vulkaan Santiaguito, besluit ik morgen via Chichicastenango weer af te reizen naar Antigua. Ben ik mooi op tijd terug voor het afscheidsfeestje van mijn eerdere gastgezingenote Margot. Voor haar zit de tijd er alweer op van vrijwilligerswerk voor Los Ninos.

Todos Santos, een authentiek Guatemalateeks dorpje

Op weg naar Todos Santos tref ik in het busje ook de Canadeze Marie van eergisteren. Ook zij is door het enthousiasme van de Amerikaanse deze richting opgeraakt. En inderdaad, onderweg rijden we door de prachtige valleien van de Cuchumatones bergen. Ook de Lonely Planet had geen woord hierover te veel gezegd. Mijn mond valt er zowat van open, want tot nu toe is dit het mooiste gebied wat ik in Guatemala heb gezien.

Eenmaal in Todos Santos word ik weer blij verrast. De mannen lopen hier allemaal ook in authentieke klederdracht. Erg mooi om te zien, nog mooier zelfs dan de vrouwenkledij. Ik begrijp nu meteen ook beter waarom al die toeristen naar Volendam komen voor de klederdracht

. Als je het niet gewend bent is het inderdaad een heel mooi gezicht. Ook hier regent het de hele middag pijpenstelen. De volgende morgen gaan we vroeg op stap voor de wandeling naar een uitkijkpunt over Todos Santos. Het is gelukkig maar een uurtje lopen, net mooi. We genieten wat van het mooie uitzicht hier en om 13.00 uur vertrekken we alweer verder. Op naar Quetzaltenango. Tenango betekent ´plaats´ in het Guatemalateeks. Vandaar dat veel plaatsnamen hier eindigen op ´tenango´.

Nebaj

Omdat de Lonely Planet zo lovend is over het gebied rondom Nebaj (spreek uit Nebach), ga ik per openbaar microbusje erheen. In het busje waarin plaats is voor 18 personen zitten we op een gegeven moment met 26 mensen gepropt. Ik heb gelukkig nog een goede zitplek, maar sommige Guatemalateken zitten echt letterlijk op elkaars lip. Eenmaal in Nebaj regent het er de hele middag en avond. Het schijnt hier naar verhouding veel meer te regenen dan in de rest van Guatemala. Hier heb je wel meteen het gevoel in het echte Guatemala te zijn. Het is hier niet zo toeristisch. ´s Avonds ga ik naar het restaurant en soort van cultureel centrum ´Descanso´ om te eten. Dit is de sociale ontmoetingplek hier voor reizigers. En daar schuif ik gezellig aan bij 2 andere meiden, een Canadeze en Amerikaanse. Leuk om hun reizigersverhalen te horen.

Gelukkig is het de volgende ochtend mooi weer voor mijn wandeling naar het nabij gelegen plaatsje Acul. Met een gids loop ik erheen. Het is een jonge jongen die amper Engels spreekt. Dus ik leer hem onderweg wat Engels bij. In dit gebied zijn de meeste slachtoffers gevallen tijdens de burgeroorlog eind jaren 80 en begin jaren 90. We bezoeken het oorlogsmonument, een Italiaanse kaasboerderij en lunchen bij een Guatemalateekse familie. Ik krijg er een typisch gerecht uit dit gebied te eten, boxbol, welke bestaat uit gestamptje mais omwikkeld door bladgroente in een lekker sausje.

Door het enthousiasme van de Amerikaanse reizigster over Todos Santos, besluit ik er morgen heen te gaan.