Iedereen hartstikke bedankt!

Hallo allemaal,

Ik wilgraag in ditallerlaatste bericht (hierna zal ik jullie niet meer bestoken met mijn spam

)iedereen ontzettend bedanken voor het volgen van mijn verhalen. De reacties vond ik erg leuk om te lezen, maar ook de stille genieters waardeer ik heel erg. Soms duurde het wel even voordat er weer een verhaaltje op stond, of er kwamen er ineens 10 tegelijk, dus ik waardeer ookjullie geduld ten zeerste.

Voor nu is ditdus het allerlaatste bericht. Maar wie weet, komen erin de toekomstweer nieuwe avonturen.

Muchos Gracias y Saludos,

Marjan

Terug naar huis

Om 6.30 uur rijd ik per taxinaar het vliegveld toe. Ondanks de file kom ik mooi op tijd aan. Ik ken er ondertussen de weg nu wel, maar ik moet nu veel formulieren invullen omdat ik via Miami vlieg. Wat een gedoe toch weer.De vlucht van Guatemala naar Miami duurt toch nog zo'n 2,5 uur. Eenmaal in Miami weet ik niet wat ik zie. Zoveel mensen voor de douane doorgang. 'Welkom terug in de 1e wereld!' De mannen die hier de boel regelen zijn erg dominant. Moet ik ook weer aan wennen, dat Amerikaanse gedoe. Er zit 2,5 uur wachttijd tussen mijn 2 vluchten hier, maar die tijd heb ik nodig ook. Voordat ik door de douane ben en weer door de tassencontrole en vervolgens bij de juiste gate is die 2,5 uur alweer bijna om. Zo inmens groot hier zeg.

De vlucht van Miami naar Madrid gaat mooi op schema. Helaas lukt het me niet om zogoed te slapen als op de heenweg in januari. Desondanks vliegt de tijd om. Eenmaal in Madrid heb ik maar 1 uur en 10 minuten om over te stappen op het vliegtuig naar Amsterdam. En dat leek me al zo kort. Bij de douane doorgang staan weer heel veel mensen, maar voor de doorvluchten is er gelukkig een aparte rij. Dus dat gaat nog redelijk vlot.Snel ren ik via de trap naar beneden waar een metro staat om je verder te rijden. Helaas rijdt die net voor mijn neus weg. Geen paniek, binnen 5 minuten moet de volgende er al weer komen aanrijden. Zou moeten ja, maar net op dat moment ontstaat er een storing, want het bordje dat aangeeft wanneer de volgende metro komt verspringt steeds verder in tijd. Na uiteindelijk 20 minuten komt dan eindelijk de volgende metro aanrijden. Na slechts een ritje van enkele minuten stappen we alweer uit. Ik ren snel naar de tassencontrole. Uiteraard moeten riem, schoenen etc. uitom door het detectie poortje te lopen. Met mijn schoenen in de hand ren ik op mijn sokken zo snel als ik kan naar de gate. Deze blijkt ook nog eenséén van de verste te zijn. Hijgend en met een hoofd als eentomaat kom ik 5 minuten voor vertrek aangerend bij de gate. En volgens de regels mag je dan dus niet meer aan boord. Demedewerkers bij de gate kijken me echt zo aan alsofhet mijn eigen schuld is dat ik te laat ben. Nou mooi niet dus. Ze tonen ooktotaal geenmedeleven. Tja, moeilijk te bedenken hè, dat iemand misschien al 17 uur onderweg is. Het huilen staat me nu echt nader dan het lachen, want na 17 uur vliegen ben je best wel gebroken.Bij de informatiebalie van Iberia word ik gelukkig wel goed opgevangen dooreen medewerkster. Ze regelt dat ik op de eerstvolgende vlucht naar Amsterdam zit, die over 3 uur vertrekt. En ik mag gratis bellen naarhet thuisfront, om te zeggen dat ik dus 3 uur vertraging heb opgelopen. Na wat telefoontjes te hebben gepleegd word ik langzaam weer wat rustiger. Gelukkiggaat de resterende tijd snel voorbij. Ik moet nu wel weer naar de hele andere kant van de vertrekhal, om op het volgende vliegtuig testappen. Hoe is het toch weer mogelijk! Maar wat ben ik blijals ikeenmaal in het vliegtuig zit.Bijna thuis!

Ruim 2 uurtjes later land ik op Nederlandse bodem. Mijn vader en moeder staan me blij op de wachten. En ook Marja verwelkomt me weer. Thuis bij mijn ouders doen wegezellig een koppie met gebak.Daarna ga ik naar mijn eigen huis om me op te frissen want ik kan nu wel een douche gebruiken. De buren hebben balonnen op mijn deur gehangen met een welkom thuis. Erg leuk. Wat lijkt mijn woonkamer ineens ruim zeg en ook nog steeds helemaal naar mijn smaak. Gelukkig maar. Ik ben weer thuis!

Maar wat heb ik toch een fantastisch mooi half jaar gehad in Argentiniëen Guatemala. Op het vrijwilligerswerk na, heb ik alles gezien en gedaan wat ik wilde en zelfs nog een beetje meer (Antartica, Chili, Peru, Mexico en Nicaragua). Een half jaar vrijheid beleefd. Hier moet ik toch nog wel heel lang op kunnen teren hoop ik. En ja, helaas is het vrijwilligerswerk erbij ingeschoten, wat ik wel heel erg jammer vind. Maar wie weet, komt dat in de toekomst nog een keer. Want het reizen, datzit toch wel in mijn bloed.

En wat mijn favoriete land was? Ai, wel moeilijk te zeggen hoor, want elk land is weer mooi op z'n eigen manier. Maar naarArgentinië wil ik zeker nog een keer terug.

El Fin

Laatste dag in Guatemala

Wederom weer een uurtje vliegen verder, ben ik weer terug op Guatemalateekse bodem. Met een shuttelbusje rijd ik met nog 4 andere backpackers voor de laatste keer terug naar Antigua. Ik ga meteen op jacht naar de laaste souvenirs. Daarna herpak ik mijn tas weer, nu met voornamelijk souvenirs, want mijn oude kleding heb ik in Nicaragua achter gelaten voor de arme mensen. Het past allemaal precies.

's Avonds eet ik mijn allerlaatste quesadilla in café Sky en ga ik op mijn laatste avondje weer gezellig stappen met Francien. In één van de barren kom ik de Amerikaanse Trevor met zijn reismaatje weer tegen. Trevor ken ik nog van de allereerste weken in Antigua. Ik ben nu de laatste van het 'begin' groepje uit Antiguadie hij kent en die nu naar huis toe gaat. Volgens Trevor toch wel een verdrietig moment eigenlijk.Hij is voor een jaar of langer op reis, dus heeft nog wel even voor de boeg tot volgend jaar ergens. We drinken met zijn 3-en een laatste afscheidsborrel: een tequilla shot.Tot sluitingstijd blijven we hangenen dan is hettoch echt gedaan. M'n laatste dag zit erop. Zo raar, want het leek allemaal eeuwig te duren en dan opeens is het toch allemaal weer voorbij.

Nicaragua in vogelvlucht

Met slechts 1 uurtje vliegen sta ik dan in de ochtend van 8 juli op hetvliegveld van Managua, de hoofdstad van Nicaragua. En omdat de taxi's hierrelatief erg goedkoop zijnen ik natuurlijk geenseconde wil verliezenvan dit korte bezoekje aan Nica,ga ik per taxi meteennaar mijn hoofddoel: Laguna Apoyo. Eenmaal aangekomen bij dit mooie vulkaanmeer blijkt het hostel van mijn 1e keus al te zijn volgeboekt. Wel vreemd voor een doordeweekse dag. Ook het naastgelegen andere goedkope hostelisal vol.En omdat alle andere slaapgelegenheden minimaal 50 dollar kosten, besluit ik om voor de volgende dag dan maar een kamer te reserveren bij het 1e hostel envoor vandaag maar weer terug te rijden naarhetdichtstbijzijndeplaatsje Masaya.In dit leuke plaatsje vind je het echte Nicaraguaanse leven. Ik breng hier een bezoekje aan de gelijknamige vulkaankraterom daar het rook te aanschouwen dat uit de krater naar boven komt. Het blijft indrukwekkend, al die vulkanen. Net op tijd ben ik weer terug in mijn hostel, want 's middags begint het ineens keihard te regenen. Kan ik mooi nu even een tukkie doen, om een beetje slaap in te halen.

2e Dag. Vandaag loop ik lekker ontspannen rond door Masaya om het alledaagse leven hier te aanschouwen. Ook bezoek ik een grote souvenirmarkt, maar dit keer koop ik helemaal niets. Ze verkopen hier dezelfde prullaria als in Guatemala. In de middag ga ik voor de 2e keer naar de plek waar het me hier allemaal om te doen is, Laguna Apoyo. Maar nu dus wel verzekerd van een slaapplaats. Het is nog wel bewolkt weer, maar dat mag de pret niet drukken. Het eerste wat ik doe als ik weer aan het meer ben, is uiteraard een duik nemen in het water. Zo, daar zwem ik dan eindelijk in een vulkaankratermeer. Het wateraangenaam warm. Na het avondeten ga ik om 22.00 uur nogmaals het meerin. Al dobberend in een autoband geniet ik van de mooie omgeving. Helaas is het nog steeds bewolkt, dus is de maan niet zichtbaar. Na een uurtje ga ik weer aan wal enkomtde nachtbewaker van het hostel een praatje met me maken. Hij vertelt dat het dinsdag heel helder was met de volle maan. Goh,dat is best even balen nu. Maar het geluk lacht me ineens toe. Ineens drijven de wolken weg en komt daar een bijna volle maan tevoorschijn. Snel ga ik voor de 3e keer het water weer in. 3 maal isscheepsrecht zeggen ze dan. Nog eens een uur lang dobber ik in het nu prachtig verlichte meer van Apoyo. Het ziet er nuveel mooier uit zo met het felle maanlicht. Dit voelt als een speciaal moment. Ik voel me gelukkig en voldaan. Nu is het 'af' voor mijn gevoel, mijn reis van 6 maanden.Deperfecte afsluiter. En ik besef me ineens dat precies over 1 week ik weer terug in Nederland zal zijnen dus weer in mijn eigen bedjezal slapen. Een nog onwerkelijk idee.

3e Dag. Om 6.30 uur word ik ineens wakker van een vreemd geluid en gevoel. Het blijkt een lichte aardbeving te zijn. Omdat dit een houten gebouw is kun je dat erg goed voelen. Vandaag vertrek ik verder naar Granada samen met een Canadees meisje, Adriana. Als we voor het hostel staan te wachten op de bus, komt daar net een taxi aanrijden en stappen daar 2 voor mij bekende gezichten uit: het zijn de Nieuw-Zeelandse met haar vriend die ik in Xela eerder heb ontmoet. Door mijn enthousiaste verhalen over dit meer, zijn zij nu ook hier heen gegaan. Dat is toch wel erg leuk. We zullen ze later weer treffen. Met een uurtje wandel ik alweer met Adriana door Granada. Er heerst hier een heel relaxte sfeer, maar je merkt wel dat het hier veel toeristischer is dan in Masaya. Tegen zonsondergang klimmen we een kerktoren in voor een prachtig uitzicht over deze koloniale stad.

4e Dag. Omdat ik nu geen concrete plannen meer heb, besluit ik om met Adriana mee te gaan naar Ometepe, een eilandje met 2 vulkanen. Volgens de reisboeken 1 van de hoogtepunten van Nicaragua. Op weg erheen, stappen ook weer de Nieuw-Zeelanders in de bus. Een gezellig groepje zo. Het is dit keer wel een lange rit van in totaal 5 uur met bus, taxi, bootje en weer een taxi. Eenmaal op het eiland van Ometepe wordt meteen duidelijk waarom dit toch wel een must is: een prachtig groen eiland met een heel puur en ontspannen bevolking. We verblijven hier in het prachtig gelegen finca Magdalena.

5e Dag. Adriana en de Nieuw-Zeelanders gaan één van de twee vulkanen beklimmen vandaag. Ik was bijna in de verleiding gekomen om ook mee te gaan, maar volgens de reisgids is het best een zware en modderige klim. En bovendienhad ik mezelf beloofd dat de full moon hike in Xela toch echt de laatste was, dus ga ik niet mee. Samen met een groepje Spaanse meiden die ook in dit hostel verblijven, ga ik gezellig een stukje van het eiland verkennen. We belanden op 2 mooie strandjes en lunchen gezellig in een restaurantje. Een leuk dagje zo.

6e Dag. Samen met de NZ-ers en Adriana vertek ik alweer vroeg om het eiland te verlaten. Hier scheiden onze wegen weer: De Nieuw-Zeelanders gaan verder naar Panama, Adriana gaat naarhet strandplaatsje San Juan delSuren ik sjees door naar Leon. Na een lange rit arriveer ik daar pas om 15.00 uur. Ik ga meteen voor een wandeling door deze 2e koloniale stad van Nicaragua. Ook weer mooi. Hier staat de grootste kerk vanCentraal Amerika.

7e Dag.Na nog een korte wandeling zit ik om 8.30 uur alweer in een taxi op weg naar het vliegveld. Zo dat was Nicaragua in vogelvlucht. Maar ik ben blij dat ik dit toch nog gedaan heb. Kan ik daar in ieder geval nooit het 'had ik maar gevoel' van over houden.

Jarig en de laatste beslissing

Zondag 5 juli ben ik jarig en helaasis Melissa netvertrokken naar huis en Stefan iseenweekendje naar Tikal. Wel jammer want nu is het hier erg rustig. De hele ochtend bel ik met het thuisfront. Dat was wel erg leuk. De rest van de dagga ik tochmaar eveninformeren naar de busreizen naar Nicaragua. Want omdat er in Honduras net een staatsgreep isgepleegd, is het nu onduidelijk of er met de bussennu wel of niet makkelijk door een klein stukje Honduras kan worden gereisd. Twee boekingskantoortjes bellenhet even na en zeggen eerlijk dat het nu wordt afgeraden. Maar de meeste kantoortjes zeggenmaar wat,dater totaal geen problemen zijn, omdat ze dus gewoon aan jewillen verdienen. Nou mooi is dat weer! Even na 6-enben ik weerterug in het hostel en vinddaar een briefje op mijn deur geplakt. Danielle, Juan en de Engelse Beth zijn naar de Ierse pub. Of ik ook zin heb om te komen. Uiteraard, even een borreltje op mijn verjaardag is wel leuk natuurlijk. Eenmaalin de Ierse pub aangekomen, zit het er vol met mensen, maar kan ik mijn huisgenoten niet vinden. Dus loop ik maareven langs wat andere bekende barren.Maar ook daar kan ikze nergens vinden.Dus zit er niets anders opdan maar weer terug te lopen naar het hostel. Voor het eerst voelik me nu enigzins eenzaam en somber. Normaal heb ik daar geen last van als ik even alleen ben, maar nuop mijn verjaardag voel ik me wel een beetje zielig hoor.Ach ja, maar lekker vroegnaar bed dan maar.

Omdat per bus naar Nicaragua nu geenoptie is,zoek ik op internet naar vliegtickets. Ook ga ik langs een drietal reisbureaus om te infromerennaar deprijzen.Marja belt weer voor mij met Iberia in Nederland om te vragen of ik mijn terugvlucht nu kan omzetten van Guatemala naar Nicaragua. Maar helaas zitten alle vluchten al helemaal vol om vanuit Nicaragua naarMiami te vliegen.Na een dag heen en werenboek ik uiteindelijk de goedkoopste retourvluchtnaar Nicaragua: vertrek op woensdag 8 juli en weer terug naar Guatemala op 14 juli. De dinsdag ervoor ben ik lekker druk bezig met van alles en nog wat en ga ik met Stefan nog gezellig even op stap naar de Mono Loco om daar mijn laatste berg nacho's met guacemole te eten. Omdat ik pas om half 2 weer thuis ben, ga ik maar niet meer slapen, want om 04.00 uur word ik alweer opgehaald met het shuttelbusje naar het vliegveld. Nicaragua, here I come!

Op projectenjacht

Ik ben nu dus weer terug in Antigua en overnacht in eerste instantie inthe Black Cat Innhostel, omdatik het in hetzelfde hostel in Xelazo naar mijn zin had en het ontbijt zo erg lekker is hier. Maarom6 uurword ik ineens gewekt door een: 'Oh my God, I am coming, oh my God!'. Een stel in een naastgelegen kameris dus even lekker bezig met zijn tweeën op de vroege morgen. En ze willen klaarblijkelijkgehoord worden ook. Het werkt in ieder geval goed op de lachspieren. Ik vraag me af of de anderen in de dorm het ook hebben gehoord, maar die lijken nog diep in slaap te liggen. Diezelfde ochtend ga ikmet een groepje onder begeleiding van de toeristenpolitie naar het uitkijkpunt over Antigua, Cerro de la Cruz. Want datis het enige wat ik hier nog nietheb bezocht.Daarna verhuis ik weernaar de Bed & Breakfastvan de Nederlandse Daniëllewaar ik al wat keren eerder ben geweest.Toch even wat ruimer allemaal daar. En er zijn uiteraard nu weer anderegasten hier,waaronder de Nederlandse Stefan en deAmerikaanse Melissa. Gezellige jongelui.Diezelfde avond komt er ook nog een Canadees. Het blijkt een vrij gezette man te zijn dieschijnbaar te moe is om even zich te douchen na zo'n dag reizen,want de hele kamer is meteen vergeven van de zweetstank van hem. Getver! Hij blijft hier maar een paar daagjes gelukkig.

Nu ik hier weerterug ben, moet ik gaan bedenken hoe ik de laatste 2,5 weken ga invullen van mijn reis. Ik besluit om op zoek te gaan naar een leuk vrijwilligersproject, want dat wasper slot van rekeningéén van mijn hoofddoelen van deze reis. Om te beginnen ga ik eerst langs projecto Mosaica, een organisatie waar veel informatie is te krijgen over projecten in Guatemala. Helaas vragen ze hier wel een minimale donatie van 55 dollar. En dat gaat toch wat tegen mijn principes in, want als vrijwilliger betaal je alles al zelf (verblijfskosten etc.) en je stopt al je tijd en energie in een project. Dus om dan ook nog eens geld te storten vind ik te ver gaan. Op internet ga ik zelf op zoek naar nabijgelegen projecten. Vanandere reizigers had ik al gehoord van Casa Jackson, een ziekenhuis voor ondervoede kleine kinderen.Ik ga er even langs om te kijken en informeren.Als ik er binnenloop, krijg ikeen jasje aan en een mondkapje voor en mag ik meteen meehelpen. Er ligt een baby'tje dat zwaarondervoed is, omdat de moederniet genoeg moedermelk had en geen geld voor eten. Het jongetje is Afrikaans dun gewoon, je ziet al zijn botjes zitten. Wanneer ik zijn kleertjes moet verwisselen is dat gewoon eng, bang dat ik die dunne armpjes breek.Omdaterveel meer kinderen zijn dan dat de verpleegkundigen aankunnen, is alle hulp hier welkom.Als vrijwilliger geef je de kinderente eten, verschoont ze en geeft ze aandacht.Maar omdat ze allemaal nog zo klein zijn en door de ondervoeding wat suf, heb je weinig interactiemet ze.Na 2 uur heb ikeen aardigbeeld vanhet werk hier. Ik denk dat het werken met wat oudere kinderen toch leuker is en ook beter voor mijn Spaans. Dus ik bezoek vervolgenseen naschoolse opvang in een nabijgelegen dorp. Op hetinternet zag het erheel mooi uit, maar als ik er eenmaalbenkom ik in een chaos en drukte van kinderen terecht. En volgens de leiding is heter nu 'rustig'.De ruimte is hier veel te klein ten opzichte van het aantal kinderen, dus is het hier automatisch erg lawaaierig en druk. Nou, datis niet iets voor mij weet ik wel. Snel maar weer verder zoeken dus. De komende dagen ga ik nog een keer meenaar het project van Tessa op een basisschool. Zij is weer eenvriendin vanFrancien die hier ook woont. Op deze school is alles heel gestructureerd. Eengepensioneerde man uit de VS geeft er Engelse les aan de laagste klassen en Tessa begint net met de 1e seksuele voorlichting daar. En dat is wel nodig hier,want het aantal tienerzwangerschappen in Guatemalaligt vrij hoog. Hier heb ik wel een positiefgevoel bij. Ook bezoek ik nog de naschoolse opvang in Santa Ana. Helaas zijn er niet veel kinderen daar op het moment. Ik laat er wel wat schriften, stikkers en speelgoed achter. Dat kunnen ze hier goed gebruiken.

Na dezeweek heb ik nog steeds een onrustig gevoel. Misschien komt hettoch wel door Antigua, want dat is nog steeds niet 'mijn' stad. Ik besluit in ieder geval Antigua te verlaten en boek alvast een weekje Spaanse les in Xela op de school waar ik daar al ben geweest. En ik kan daar voor een weekje meehelpen met bouwactiviteiten viade vrijwilligersorganisatie Entremundos. Maar nog steeds spookt Nicaragua ook nog door mijn hoofd. Dat plaatje van het zwemmen onder de volle maan in een vulkaankrater kan ik maar niet loslaten. En het kan nog steeds...

Op zoek naar een quetzal

Nou ik dacht lekker vroeg te vertrekken vandaag naar Biotopo del Quetzal, maar ik was aardig wat tijd kwijt met het vinden van een BI-geldautomaat die functioneerde. Er zat er een om de hoek van mijn hostel maar ja die was out of order. Uiteindelijk zit ik om 13.00 uur in een gerieflijke Pullman bus naar het natuurgebied Biotope del Quetzal. Daar ga ik naar een hostel waar je de meeste kans hebt om het groen rood gekleurde vogeltje met prachtig lange staart te zien. De munteenheid van Guatemala is vernoemd naar dit vogeltje. Want op het terrein van het hostel, midden in het jungle gebied, staan de fruitbomen waar de quetzal van eet. In de namiddag tuur ik wat naar de boomtoppen, maar nog geen quetzal te zien. Daarvoor moet ik de volgende ochtend vroeg uit de veren. Het hostel wordt gerund door een moeder met 7-jarig dochtertje. Het meisje wil graag spelen, dus we spelen een kaartspelletje en doen wat dansgymnastiek. Ik word al snel omgedoopt tot Marjanita (Marjanneke, ha ha die naam krijg ik in Nederland ook wel eens

). Dus het meisje Andrea heet dan Andrenita uiteraard.

De volgende ochtend sta ik om half 6 klaar, net na zonsopgang, om het vogeltje te spotten. Met nog een groepje mensen sta ik zo'n twee uur lang te turen. Al wat we zien, maar geen quetzal. Nu moet je hier ook erg geluk mee hebben schijnt. Maar een ouder echtpaar was om 05.00 uur wakker worden van een vreemd geluid en dat bleek een quetzal te zijn in een boom recht voor hun huisje. Zij hebben in het schemerdonker er eentje gezien. Vet mazzel. Na een ontbijtje ga ik dan maar een mooie wandeling maken door het Biotope park. 2 Uur lang loop ik door een mooie bosrijke omgeving met onderweg een prachtig uitzicht. Maar ook hier geen quetzal gespot. Helaas. Dus om 12.00 uur pak ik de bus weer verder naar Guatemala City. In Guatemala City neem ik weer een taxi naar heb busstation voor de bus naar Antigua. De taxi vraag 40 quetzales, maar ik weet dat ik de vorige keer 30 kwijt was, dus heel assertief nu geef ik hem 30 Q. Zo dat zal me niet nog eens overkomen na zo'n rit van eergisteren!

's Avonds spreek ik weer met Francien af die de volgende morgen vertrekt naar Cuba. En via haar verneem ik in een sms-je dat Michael Jackson is overleden net een paar uur geleden. Wat! Ik ben er toch wel beduusd van zeg. Daar gaat weer een stukje jeugdmuziek de geschiedenis in.

De meest K.... rit in Guatemala

Vandaag was echt eenK-dag

. Kan het niet anders uitdrukken. En die begon meteen al bij vertrek uit Palenque. Zit ik ruim op tijd al te wachten op het busje van 08.00 uur naar de grensovergang met Guatemala. Maar om 08.00 uur staat er nog helemaal geen busje klaar. Dus ik vraag aan het meisje in het kantoor (waar geen lach vanaf kan) hoe laat we vertrekken. Ja, zegt ze, 08.00 uur is de tijd in Guatemala, dus hier is het een uur later, om 09.00 uur dus. Wat een onlogica om de schematijden van Guatemala te vermelden. En dit staat uiteraard ook nergens vermeld. Hier kan ik met mijn pet niet bij hoor. A fijn, dan maar eerst even rustig ontbijten om vervolgens dus om 09.00 uurte vertrekken. In het busje zit een aardig Guatemalateeks meisje van 20 die ongeveer dezelfde richting als ik op moet. Dus dat komt mooi uit, want zij weet natuurlijk wel de weg bij de grensovergang. Nadat ik mijn ´uit´stempel in mijn paspoort heb laten zetten komen we bij de bootjes aan. We moeten namelijk een stukje rivier oversteken, want aan de andere kantligt Guatemala. Dus ik loop met het Guate meisje mee en varen we naar het plaatsje La Tecnica aan de overkant. Een klein stukje maar. Dan beginnen de 2 mannen in het bootje op me in te praten dat er de komende 2 uur hiervandaan geen busje vertrekt. Beter is om verder te varen naar Bethel waar veel meer busjes vertrekken volgens hun. Dus ik kijk nog vragend naar het meisje, dat gewoon wel uitstapt en daar op een busje gaat wachten. Ze vraagt nog of ik mee kom. Maar omdat ik vandaag nog hoop te arriveren in Biotope del Quetzal wil ik geen tijd verspillen en ga ik dus met het bootje verder naar Bethel. Kost me wel 250 Pesos (13 euro), want volgens de mannetjes is de benzine zo duur. Maar ik zeg ze dat ik dat toch niet geloof. Het bootje naar Marken is voor een retourtje zelfs de helft goedkoper in Nederland. Dus ik voel nu al nattigheid. Na 25 minuten sta ik al in Bethel alwaar ik alsnog een uur moet wachten op het busje. En wat blijkt, zit het Guatemalateekse meisje in hetzelfde busje die dus vanuit het andere plaatsje komt aanrijden. We kijken allebei verbaasd. Wat voel ik me bedonderd nu zeg. En ook al is het maar ´13 euro´, het gaat meer om het feit dat ze gewoon recht in je gezicht staan te liegen zonder enige schaamte. En eigenlijk kun je ditnog aan hun gezicht zien ook. Hier zijn ze armer, dus gaat het hun alleen maar om geld te verdienen. Maakt niet uit hoe. Dus zeg maar dag tegen de normen en waarden. Het meisje vraagt vervolgens wat ik heb betaald voor dit busritje. Nou dat blijkt dus ook alweer 2 keer te veel te zijn. Ze vindt dit duidelijk niet leuk voor me. Wanneer ik even later niet genoeg kleingeld heb om een flesje drinken te kopen, tikt ze me later op de schouder en geeft me een flesje frisdrank. Nou, dat is dan toch nog1 oprecht persoon vandaag. Erg aardig van haar. Na nog 2 overstappen op andere busjes, ben ik nog net op tijd voor het laatste publieke minibusje naar Coban. En die zit stampvol. Met zijn 30-en zitten we erin. Geen pretje en al helemaal niet met zo´n dronken gast naast me.Dus ik heb hetnu even helemaal gehad met Guatemala. Waarom zou ik hier de mensen nog gaan helpen, als ze zo met je omgaan! Maar ik bedenk me wel dat gelukkig lang niet iedereen zo is.

Na een mentaal lange dag kom ik om 20.00 uur aan in Coban. Ik vind er gelukkig een prettig en heel goedkoophostel om te overnachten. Op het centrale plein eet ik nog wat heerlijke Argentijnse empanadas bij een straattentje waar veel publiek staat. Dus dat moet wel goed zijn.Zo dat doet me weer helemaal goed. Maakt de dag toch weer een beetje beterder.